Το όνειρο του Θανάση είναι το τελευταίο μέρος ενός δίσκου που κυκλοφόρησαν οι Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ το 2003 στις 13ης του Δεκέμβρη. 'Ολος ο δίσκος λέγεται Romantische Strasse.
Αν το όνομα Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ δεν σου λέει τίποτα ρίξε μια ματιά στο continuo’s weblog. Έχει όλα τους τα δισκάκια και τα λέει και ωραία.
Απολαμβάνω ιδαιτέρως και ένα παλιότερο δισκάκι τους με τίτλο Ένας Εμφύλιος.
Mε είχε θορυβήσει η έλλειψη εικόνων στο blog και εν τω μέσω καψίματος σήμερα (δλδ αφoυ είχα κατεβάσει για τέταρτη φορά στα 5 τελευταία χρόνια δισκογραφία EyeHateGod γιατί ακόμα δεν έχω μάθει να μην αποθηκεύω εμπιθρίζ σε φτηνιάρικα dvd) και αφού σουλάτσαρα σε πρόστυχα διαδικτυακά καλντερίμια και ψευδοιντελεκτουέλ πλακόστρωτα με χτύπησε κατακούτελα: Rita Hayworth, η λύση στο πρόβλημα έλλειψης οπτικών ερεθισμάτων. Δάκρυ, πίκρα και καημός, γυναίκα δηλητήριο κτλ. Και να ποστάρω μόνο φώτοζ θα φάνταζε αρκετό. Δεν έφτανε όμως. Προσπάθησα να ξαναδώ τη Γκίλντα, μα δεν το πάλεψα. Αντ'αυτού σαν tribute, i went the G.Clean way, και άρχισα να διαβάζω γι'αυτήν στο wikipedia. Το μιαρό μέρος του εαυτού μου έψαχνε για βρωμιές και στυγνές διηγήσεις τύπου Hollywood Babylon . Η αποστειρωμένη, συμπυκνωμένη απόδοση της ζωής ενός ανθρώπου όπως κάθε φορά άφησε γεύση μπεταντίν στα ούλα μου, αλλά συνέχισα. Ανατρέχοντας στη φιλμογραφία της έπεσα στο αγαπημένο Fire Down Below (όχι το έπος με τον Σιγκάλ) με τους φίλους Τζακ Λέμον και Ρόμπερτ Μίτσαμ. Ειδικά ο Μίτσαμ μαζί με τον Λι Βαν Κλιφ είχαν στάτους συγγενή στο σπίτιμ. Τρομερή συμπάθεια. Διαβάζοντας οτι ο αιδεσιμότατος του Night Of The Hunter που μου 'κοψε το αίμα στα μικράτα μου για πρώτη φορά, στα πλαίσια των γυρισμάτων του Fire Down Below, επηρεάστηκε τόσο πολύ από την ατμόσφαιρα της Καραϊβικής που ηχογράφησε έναν calypso δίσκο, μου έπεσε το σαγόνι. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό δεν σιχάθηκα το ιντερνετ στον πάτο της κουνελότρυπας. Ο δίσκοντας είναι καταπληκτικός. Αφού τον βρείτε εδώ και τον ακούσετε θα δείτε πως ξεπερνά γρήγορα το novelty value του καθώς ο άνθρωπος το Ζει (highlights το I Learn a Merengue, Mama και το Take Me Down to Lover's Row). Ακόμα πιο φίλος μετά απ'αυτό, ο Μίτσαμ δείχνει το δρόμο. Aυτός ο δίσκος θα παίζει στο happy place του καθενός που λογικά μοιάζει με το φινάλε του Πολυθρόνα Για Δύο.
Καλή μέρα αδέρφια-Live it Up!
υ.γ. Σαν μπόνους (μάλλον εν αγνοία του χίπστερ συναδέλφου που το πόσταρε) στον δίσκο βρίσκουμε το single Βallad Of Thunder Road μαζί με το b-side του από την ομώνυμη ταινία η οποία αποτελεί σχεδόν εξολοκλήρου πόνημα του Μίτσαμ και ναι, είναι b-side αριστούργημα η ίδια στην καριέρα του αιδεσιμότατου.
