Ένα σχόλιο μετά μουσικής

Παρακαλώ τα παρακάτω να διαβαστούν αφού πρώτα πατήσετε το κουμπάκι με τη μουσική συνοδεία. Έτσι θα αποκλειστεί η πιθανότητα να πάρετε το σχόλιό μου για πολιτική δήλωση.



Όλοι μας είμαστε συγκλονισμένοι με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Δυστυχώς δεν μπορώ να ακούσω μουσική χωρίς να τα σκέφτομαι. Η πολιτική δεν μπορεί να είναι κάτι έξω από εμάς, γιατί αυτές τις μέρες μας κατακλύζει όλους. Έβαλα ένα τραγούδι προχθές γιατί αυτό μου είχε κολλήσει όλη μέρα. Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς μωρό μου. Όσο και αν χαίρομαι να βλέπω τους Husker Du και να θυμάμαι τα παλιά, δεν μπορώ να κάτσω να ασχοληθώ, να ψάξω, να ακούσω. Επίσης δεν μπορώ να δω ειδήσεις, να διαβάσω εφημερίδες, συγχύζομαι, τα μόνα αξιόλογα λόγια που βρίσκω να διαβάζω, που μου δίνουν κάποια παρηγοριά, βρίσκονται στο ίντερνετ, σε διαδικτυακές κοινότητες, σε μπλογκς σαν το δικό μας, όπου ο καθένας καταθέτει τη δική του μαρτυρία, τη δική του άποψη των πραγμάτων, το δικό του αίσθημα που δεν είναι φιλτραρισμένο με όρους αισθητικής, στιλ, πολίτικαλ κορέκτ αρθρογραφίας, θυματοποίησης, ηρωοποίησης, "σας τα 'λεγα εγώ τόσα χρόνια", "πώς επωάστηκε το αυγό του φιδιού" κλπ κλπ. Εμένα μου αρέσει η αισθητική του μπλογκ, ο καθένας με τη δική του βέβαια, άλλος με την μπάλα άλλος με το ΚΚΕ άλλος με τις μέντος, γενιά του χάουζ είμαστε εξάλλου, έχω διαφωνίες ως προς την έλλειψη τακτοποίησης, αλλά χαίρομαι που υπάρχει, που μπορούμε να εκφραστούμε μέσα από αυτό. Το να εκφραστούμε αυτές τις μέρες δεν μπορεί να γίνει εκτός πολιτικής πραγματικότητας. Πολύ απλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Ψάχνω τρόπους έκφρασης, στο διαδίκτυο, αυτές τις δύσκολες μέρες και ελπίζω ένας από αυτούς να είναι και το μπλογκ μας. Αν διαφωνείτε, θα το εγκαταλείψω για λίγο καιρό μέχρι να μπορώ και πάλι να γράψω κάτι αποκλειστικά για μουσική.