Αναμνησιακός κονιορτός έπιπλα στο σκοτάδι πασπαλίζει.

Δεν είναι εφιάλτικό το να θες να ντύσεις τις παγερά θρυμματισμένες άυπνες ώρες με ένα οξυδερκώς μπρούσκο ηχητικό παραπέτασμα, προδίδον ψυχικοπνευματικό βάθος (να θωπεύσεις με ηδυπάθεια τις πτυχές του είναι σου βρε αδερφέ, νιώθοντας οτι ακούς Nina Simone, ανάμεσα στους τσιτωμένους σου κροτάφους ή Dusty Springfield, ή Joanna Newsom που είναι και geniahouse οφίσιαλ σαουντράκ ή Diana Krall να αναστενάξει η ψυχούλα σου ή Loreena McKennitt βρε αδερφέ ή μάλλον όχι διότι αυτήν την αφοδεύουμε με συστολή μεν αλλά ναι.) και αντ'αυτού να σου'ρχεται κάτι όπως Κυριαζής φερ'ειπείν και τότε πάει, σου αξίζει να μείνεις άυπνος ίσως και για πάντα.

Θέλοντας αγαπητοί μου συμπλογκίτες να σας μεταφέρω και πάλι λευκωματικά την συγκινησιακή φόρτιση του ελληνοκρατούμενου Μπέησγουώτερ, θα με συγχωρήσετε ελπίζω αν παραθέσω κομμάτια που καμτσικώνουν τις ρίγες τις νύχτας και τις κάνουν κοτλέ απ'το κοκκίνισμα το ψυχικό μιεχ.

Ξεκινώ με το άσμα ασμάτων του Del Shannon εδώ με μία ζωηρή εκτέλεση του κλασικού Runaway συνοδεύουσα την βραχύβια μεν, μπροστά από την εποχή της δε, σειρά/τέκνο του Michael Mann, Crime Story (έπαιξε και στο tv makedonia, αναζητήστε την, σωστό γκαγκστεριλίκι, o Farina, πρωιμη εμφάνιση του πολυατάλαντου Vincent Gallo και σάπιες μαφιόζικες pre-sopranos φάτσες. Το great american novel motif σε τηλεοπτικές σειρές ξεκινά και από εδώ.)



Καπακωτά δίνουμε Social Distortion σε ζειμπεκική στιγμή, ε γιατί πως να το κάνουμε το τζιν και αν το εκόψεις πάλι πιωμένος θα'σαι, κι ώρες ώρες τούτα τα wifebeaters και οι φαβορίτες και τα ροκενρόλζ είναι βάλσαμο.



Και αφού ο κύριος Ness ήξερε σε ποιόν χρωστούσε χάρη, κλείνουμε και κάνα μάτι με την ελπίδα να έρθει ο ύπνος αλλά μπα...χτυπάμε έναν πάτο κι έναν υπαρξιακό τζόγο στο Atlantic City.



Kαι εδώ ας γίνει μια παρατεταμένη στάση. Και οι Bon Ivers και οι Βοnnie Prince Billies αυτού του κόσμου, bons though they may be, τις ιστορίες του Nebraska και την πραγματικότητα που φέρνει σε σκοτάδι με ακουστικά δεν μπορούν να τις αγγίξουν, άρα ξαπλώνουν και πινουν καμιά μπιριτσα στα σκοτεινά στην υγειά του αφεντικού.


Twin Peakσικό στην ατμόσφαιρα, με τόσο ναρατιβ-ντρίβεν ελεγείες που δεν απορείς που το Indian Runner του Sean Penn είναι βασισμένο στο Highway Patrolman ή που το Atlantic City γίνεται το σπαραξικαρδιο addendum του Βadlands. Τελειότητα στο σκοτάδι και νοερά δαχτυλίδια καπνού εδώ αγαπητοί μου. Αν ποτέ δεν δώσατε μια ευκαιρία στον Bruce, κάντε παρακαλώ σας μία εξαίρεση.

Κάθε φορά όμως που μπαίνει το Nebraska τα πράγματα τελικιάζουν. Το αφήνεις να παίζει λοιπόν και μέχρι να τελειώσει ελπίζεις να έχεις κοιμηθεί ή εστω να ξημερώσει.

υ.γ. Για τη στιγμή που ξημερώνει: