Όταν ακόμα δεν μπορούσα να οδηγήσω και καθόμουν στο πίσω κάθισμα, περνούσα τις ώρες στις εθνικές οδούς χαζεύοντας τις κασέτες που είχαν οι γονείς μου, τους έδινα να βάλουν εκείνες που μου άρεσαν, δεν ήταν και πολλές εξάλλου, καμιά δεκαριά. Αργότερα, όταν με άφηναν να κάθομαι στο τιμόνι του αυτοκινήτου, καθόμουν με τις ώρες και ξανάκουγα τις αγαπημένες μου κασέτες με την ησυχία μου. Είναι λοιπόν κάποιες από αυτές που δεν θα τις ξεχάσω ποτέ, καθώς τις έχω ακούσει εκατοντάδες φορές, τις είχα μάθει τότε απ' έξω σχεδόν, Leonard Cohen, Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Ρωμαϊκή Αγορά, Λιλιπούπολη, κ.α. πολλά. Ένας από αυτούς ήταν και ένας Πορτογάλος, που είχα σχεδόν ξεχάσει και τον ξαναθυμήθηκα χρόνια μετά, όταν έψαχνα απεγνωσμένα τι να κατεβάσω από το ίντερνετ. Ήταν το πρώτο άλμπουμ του Rodrigo Leao, βασικού μέλους των Madredeus.Και τώρα, ένα ήρεμο κυριακάτικο απόγευμα στα όρια της σήψης, παίρνω ένα μέιλ από το φίλο Ρασταγιάπη, που ρωτάει αν ξέρω τον Rodrigo Leao και τον τελευταίο δίσκο του. Τον ξέρω, λέω σαν να μιλούσα για κάποιο παλιό φίλο, και βυθίζομαι στην ακρόαση. Η κυρά δίπλα μου διαμαρτύρεται, τι μαλακίες είναι αυτές, που έχει ξεπέσει o Stuart Staples και ο Neil Hannon, αλλά εγώ δεν πτοούμαι καθόλου. Σου προτείνω όμως καλύτερα να ψάξεις τίποτα παλιότερο.
Πάρε αυτό για teaser.
Πάρε αυτό για teaser.
No comments:
Post a Comment