Super Strada

Όποτε έχω βρεθεί να ταξιδεύω στην Ιταλία με το αυτοκίνητο, πάντα προτιμώ να παίρνω την Super Strada. Όχι γιατί προτιμώ το όνομά της από την Autostrada, ούτε τόσο για το κόστος, αλλά γιατί δεν είναι όσο βαρετή είναι η Autostrada. Συνήθως εκεί βλέπεις μόνο εργοστάσια, βιομηχανίες, πολυκαταστηματα, Autogrill, ανύπαρκτα τοπία, μη τόπους. Ενώ στην αγαπημένη Super Strada σε περιμένουν κάθε φορά νέες εκπλήξεις, άγνωστοι τόποι, πόλεις, χωριά, εξοχή, πάντα με ξεχωριστή ομορφιά. Δεν είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος, ούτε ο πιο γρήγορος, αλλά τουλάχιστον έχει κάτι να δεις. Μάλιστα μερικές φορές μένεις έκπληκτος με το πόσο καλός είναι ο δρόμος και αναρωτιέσαι γιατί οι υπόλοιποι πηγαίνουν και τα σκάνε στα διόδια. Παράδειγμα, ο ένας από τους δρόμους για να πας από την Ανκόνα στη Φλωρεντία είναι να διασχίσεις τα Απένινα, από έναν υπέροχο δασικό ορεινό δρόμο. Γιατί λοιπόν να πας από την Autostrada της Μπολόνια μόνο και μόνο για να κερδίσεις ένα τεταρτάκι;

Στην Ελλάδα ο μόνος δρόμος που συναγωνίζεται τον όρο Super Strada είναι ο κλασικός και πολυσυζητημένος δρόμος Κορίνθου-Πατρών. Μόνο που στην Ελλάδα λέγεται Εθνική Οδός και πληρώνεις διόδια για έναν απαράδεκτο δρόμο, εγκατελειμμένο εδώ και χρόνια μέχρι να ολοκληρωθούν τα πολυαναμενόμενα έργα. Γυρίζοντας μάλιστα από την Ιταλία στην Αθήνα, είσαι υποχρεωμένος να υποστείς αυτόν το δρόμο μετά τους σούπερ δρόμους της Ιταλίας.

Παρόλα αυτά έβαλα τον Nick Drake στο cd και ξεκίνησα με καλή διάθεση. Ξέρω ότι για σένα δεν είναι η καταλληλότερη μουσική για οδήγηση, αλλά κάνεις λάθος. Και για να σου το αποδείξω άκου μερικά τραγουδάκια ειδικά για την περίσταση.







Και εκεί που έχω χαλαρώσει πίσω από το τιμόνι και ο δρόμος με οδηγεί από μόνος του, περιμένοντας κάθε φορά με υπομονή πίσω από τις νταλίκες μέχρι να ανοίξει ο δρόμος, στο γνωστό σημείο, εκεί όπου οι λωρίδες γίνονται δύο και μπορείς λίγο να τρέξεις, βλέπω έναν πολιτσμάνο να πετάγεται στην άσφαλτο για να με σταματήσει. Εθνική οδός λοιπόν, αλλά δεν μπορείς να πας με πάνω από 80χμ. 350 ευρώ και αφαίρεση διπλώματος για 2 μήνες, λέει ο state trooper. Μετά από ολίγες διαπραγματεύσεις, το σώσαμε λίγο. Αλλά το μομέντουμ είχε χαθεί, η διάθεση είχε χαλάσει. Η επιστροφή στη χώρα ήταν και πάλι πικρή. Πέταξα έξω το cd και έβαλα ραδιόφωνο. Άκουσα ένα χαμόγελο και μια γνωστή φωνή. Τέρμα φωνή, τέρμα γκάζι, και Hi ho silver-o deliver me from nowhere.