Όταν ποστάρω, νομίζω οτι το κάνω κυρίως για τις φωτογραφίες. Ιτ ιζ νοτ χάου άη ρόουλ, ιτ ιζ γουάτ ιτ ιζ. Όπως και να'χει συνειρμικά με την άνωθι εικόνα, μου έρχεται ο Guy Maddin. To 2008 τον είδα στο bfi όχι μόνο να προλογίζει το My Winnipeg αλλά να κάνει και ζωντανά την αφήγηση, κάτι που υποσχέθηκε στον εαυτό του, πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα το έκανε. Εκχιονιστικά μηχανήματα, γωνιώδη στήθη και κρύο οι άμεσα προσβάσιμες αναμνήσεις μου από την ταινία. Stranger Than Fiction στιγμή όταν μια βδομάδα μετά, στο αφτερπάρτι του θεατρικού της παλιάς μου συγκατοίκου, γνωρίζω μια κοπέλα που είχε βασικό ρόλο στη ταινία αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν αυτή με τα γωνιώδη (άντε στρυφνά κωνικά έστω) στήθη. Δεν το έφερε η κουβέντα. Δεν συνδύαζα πρόσωπα με γωνίες.
L'horreur!
Kαι σαν chaser επειδή δεν με μέλλει τέτοια ώρα να το παίξω κουλ: οι Dead Man's Bones
Ήταν κάποτε μια περίεργη μπάντα που ονομαζόταν The V.I.P.'s. Μόνο δύο σινγκλάκια πρόλαβαν να κυκλοφορήσουν στην Island χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Έπρεπε να μετονομαστούν σε Art για να κυκλοφορήσουν ένα ολόκληρο album και να τους ακούσει κανένας άνθρωπος. Αυτοί οι φαινομενικά ασήμαντοι μουσικοί έμελλε να γίνουν οι μεγάλοι Spooky Tooth. Πέρα από τη φωνή, θα βρείτε ομοιότητες και στον γενικότερο ήχο τους, αν και ακόμα ήταν κάπως φλώροι, αλλά φυσικά γι' αυτό και μου αρέσουνε. Post-turkey δωράκι για να ροκάρετε λίγο.
Άμα λέει κοτζάμ Τζόνης Πύλης ότι η live performance των Misunderstood είναι από τις κορυφαίες που έχει δει στη ζωή του, εμείς πάμε πάσο. Απολαύστε άφοβα. Blues-psych κιθάρες του χαμού λέμε. Πάρε μια δόση:
Προχθές λοιπόν πάω να κατουρήσω στις τουαλέτες γνωστού bar σε γνωστή πλατεία (δεν βάζω όνομα για να μην νομίζουν οι αναγνώστες ότι κάνουμε και διαφήμιση σε πλατείες) και ω, τι βλέπω; Μια στίβα περιοδικά, και συγκεκριμένα το Vice, και συγκεκριμένα το Vice στα ελληνικά. Ντάξ', ίσως περσινά ξινά σταφύλια για σας τα λοκάλια, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα, και ομολογώ πως ήταν ευχάριστη έκπληξη. Έχω κατά καιρούς στείλει διάφορα link από την αγγλική και βελγική έκδοσή του, όπως και για τα σούπερ ντοκιμαντέρ του Vicetv, με θέματα από "ταξιδεύοντας¨στη Β. Κορέα" μέχρι γιαπωνοτσόντες με χέλια και χταπόδια. Ίσως είχα στείλει και αυτό.
Το δεύτερο, λοιπόν, ελληνικό τεύχος του περιοδικού (τα δικαιώματα του οποίου πήρε η ομάδα του LifO) μπορώ να πω ότι δεν με απογοήτευσε. Τα περισσότερα θέματα άλλωστε είναι μεταφράσεις από τις αγγλικές και άλλες εκδόσεις, όπως συνέντευξη του Lemmy και του Spike Jonze, τα οποία μπορείτε να βρείτε εδώ. Και τα ελληνικού ενδιαφέροντος όμως άρθρα είναι πολύ ενδιαφέροντα: το πρώτο είναι για τον ξανθό μάγο (!!!), και το δεύτερο είναι συνέντευξη που παίρνει η βραζιλιάνα μοντέλα-ηθοποιός και "φανατικό πάρτυ άνιμαλ" Vivien Vilela σε έξι ελληνικά γκρουπ (Family Battle Snake, Palov & Mishkin, Velvoids, Rotting Christ, Duke Abduction και Last Drive). Τους θέτει σημαντικά ερωτήματα όπως "μελομακάρονα ή κουραμπιέδες" και φωτογραφίζεται "mostly topless" με τα t-shirt των γκρουπ... Τέλος, ελληνικές και ελληνικού ενδιαφέροντος είναι και αρκετές από τις μουσικοκριτικές σε τέσσερις σελίδες, οι οποίες είναι γραμμένες στο fuck-you-all στιλάκι που όλοι αγαπήσαμε: λ.χ. για τις δίδυμες καναδές Tegan & Sara ("μουσική με αρχίδια από μουσικούς χωρίς") ή για τον νέο δίσκο των Slayer ("παίζουνε ακόμη μουσική που σε κάνει να θέλεις να πάρεις την ξεχασμένη flying V και να την βάλεις στον κώλο των Dragonforce τραγουδώντας Μαρία Κάλλας"). Τα μεταλάνια θα εκτιμήσουν και το μέταλ αισθητικής εξώφυλλο του περιοδικού. Δίσκος του μήνα το King Midas Sound - Waiting for you και χειρότερος αυτός του Robbie Williams.
Η φωνή της σχεδόν ψιθυριστή, υπνωτική, συνοδευόμενη από minimal beats. Η εμφάνισή της εκκεντρική, kitsch, νεο-punk. Στον κόσμο των queer parties είναι λίγο πολύ γνωστή. Αν και έρχεται από τον Καναδά, η καταγωγή της είναι από την Ελλάδα. Το όνομά της άλλωστε είναι μετάφραση του Κυριακή. Αφού ολοκλήρωσε της σπουδές της στο design και ξεκίνησε μια πετυχημένη καριέρα, αποφάσισε να τα παρατήσει όλα για να δοκιμάσει την τύχη της ως performer, ως χορεύτρια και ως τραγουδίστρια. Συμμετέχει σε shows ανά τον κόσμο, από τον Καναδά περνάει στη Γαλλία, την Ισπανία, το Βερολίνο. Θέλει να βγάλει δίσκο, αλλά στο μεταξύ τα κομμάτια της κυκλοφορούν ελεύθερα στο myspace. Στο χώρο του θεάματος κινείται ανάμεσα στο καμπαρέ και το drag-show, με αρκετό piercing, αλυσίδες body-painting, ερωτικές χορογραφίες, αν χρειαστεί καταπίνει και φλόγες. Η μουσική της περσόνα εμπνέεται από τη Nina Simone και τη Nancy Sinatra ως τη Madonna, άλλο αν ο ρυθμός ακούγεται περισσότερο electro-kitsch. Μια τέτοια φιγούρα δεν θα μπορούσε να λείπει από τον κύκλο του θρυλικού 25 Bar του Βερολίνου, συμμετέχοντας στο δίσκο του επίσης Βερολινέζου Dima. Το κομμάτι τους Duolog είναι μια απρόσμενη έκπληξη, με το απίθανο ελληνικό του ρεφραίν "Δεν με έχεις, μπιστουσύνη". Θα παίξει στις 24 στο event του φεστιβάλ EnTechno (αλλά μόνο για τους τυχερούς που έχουν πρόσκληση) και στις 25 μαζί με τον Leon Segka στο Skull. Διαλέχτε και πάρτε.
(Δεν σε ξέχασα ρε Θανάση, απλώς πόσταρα αλλού) Απολαύστε την:
100 posts εκ των οποίων τα περισσότερα του Γιώργαρου που τον ευχαριστώ μέρες που'ναι. Για τον εορτασμό των εκατό και φυσικά πιστός στο πνεύμα των ημερών παραθέτω συγκινητικά χαριτόβρυτες φωτό.
Άρχοντας ο Γκράουτσο σφιχταγκαλιάζει Mεριλιν σαν να μην υπάρχει αύριο και εδώ γκραφιτάρει γιατί γουστάρει:
Τίποτα όμως σαν τον Χάρπο-Αδόλφο νεσπά;
Kαι από έγκλημα σε έγκλημα:
και συνεχίζει την ατιμία της:
και τέλος για να δικαιολογηθεί και το μουσικό μπακγκράου του μπλογκ να και μια Cat Power, η φωνή της οποίας κολλάει αγρίως σε χαχόλικα, εορταστικά σκηνικά methinks.
Πάρτε την σχεδόν όλη μαζεμένη να'χετε και να φχαριστιέστε. Καλή επέτειο broes!
Το όνομα το έχετε δει σίγουρα, και πιθανότατα τον έχετε ακούσει ήδη, εδώ το πρώτο. Βρείτε και το δεύτερο γιατί κουράστηκα με το πρώτο. Ο Άγιος Καΐλης γράφει σχετικά. Δηλαδή νομίζω ότι είναι αυτός, και btw τι στο διάολο είναι αυτό;
Βίκυ καιDiscogs. Και αν θυμίζει gay gospel είναι επειδή ο Carl Bean ήταν παππάς. More info. "And J.D. Doyle of Queer Music Heritage website gave us this comment: "I feel that most if not all of the so-called 'Gay Anthems' have no right to that title, as they are sung by straight people and actually make no mention of anything gay. A prime example is 'We Are Family' #151; don't get me started. It's long overdue that we claim for our own a song that is truly gay and truly proud, and Carl Bean's 'I Was Born This Way' definitely has the history and musical chops to fill that bill."
Ένα κομματάκι που βγήκε το 2008 στην Soul Jazz και δεν το χα ακούσει.Εδώ σε 320. Στον κόσμο του. Κι εδώ αρκετό υλικό και μιξάκια που μπορείτε να κατεβάσετε.
Μπορεί ο Δημητράκης απ΄το Παρίσι να μας έστησε χτες το βράδυ, αλλά ακούσαμε ωραία μουσικούλα. Εδώ το προτελευταίο του, άκοπο mix όμως, οπότε αν υπάρχει καμιά πατέντα για τα tracks ενημερώστε.
H BB σε space pop σύνθεση του Serge, φορώντας μοντελάκι του Paco Rabanne, ως άλλη Barbarella. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αυτή αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το κόμικ και την ταινία.
Εδώ για info, και εδώ για τον δίσκο. Dusty digs. Και για τον Shako, το Contact έχει διασκευάσει και η Belinda στον δίσκο της με γαλλικά τραγουδάκια.
ΒίκυΑγαπώ τους συναδέλφους που χρησιμοποιούν sharebee και δεν χρειάζεται να παρακαλάω το καταραμένο ράπιντ. Υπάρχει βεβαίως και το ντοκιμαντέρ του αδερφού του Άκι, του Μάκι, συγγνώμη του Μίκα.
Εδώ ο συνομίληκος σούπερ κιθαρίστας Yamandu Costa σε στιγμή "δικό σας":
Κι εδώ σε δική του σύνθεση, τα σπάει:
Και εδώ τσοροέμπνευση από τη μαθήτρια του Gil Evans Maria Schneider:
Α προπό πήγα στο Στρασβούργο σ'ένα πολύ ωραίο βραζιλιάνικο με σούπερ κοψίδια, αλλά επειδή δεν θα βολεύει τον Θανάση δεν σκέφτεστε κάτι στην Αθήνα; Ή έστω στην Αττική;
Μάγκες το task της βδομάδας είναι να βρούμε από που είναι το βασικό sample από το γνωστό σουξέ άφραγκο αγόρι by Spy F & the Zakulas. Μάλλον δεν θυμάστε το κομμάτι οπότε ακούστε το πρώτα.
Ακούγοντας τη ψιλοαδιάφορη διασκευή των Ulver στο Solitude των Sabbath, είπα επιτέλους να κατεβάσω ολόκληρο το Masters of Reality (coming out of the closet, κράχτε). Και έπεσα πάνω στα εξής trivia: -For the recording of this album, guitarist Tony Iommi, who had injured his fingers in a factory accident years earlier, decided to de-tune his guitar down three semi-tones (or one and a half steps to C-sharp). This reduced string tension, thus making the guitar easier for him to play. Geezer Butler also de-tuned his bass guitar to match Iommi. The result was a noticeably "darker" or "sludgier" sound. -The song "Solitude" was featured as the leitmotif for main character, Zombie, in the 1991 motion picture Zombie ja Kummitusjuna (Zombie and The Ghost Train) by Finnish director Mika Kaurismäki. -Beastie Boys sampled the guitar riff for Sweet Leaf on their 1986 song "Ryhmin' and Stealin'.
"Antti "Zombie" Autiomaa does two things well: play the bass guitar and drink" To μεγάλο country κομμάτι που παίζει είναι το "KARJAA KARJALAAN" των Harri & The Mulefukkers.
Ναι ναι, διασκευές Black Flag από gay συγκρότημα. Έχει πλάκα.
Παλιά είχα διαβάσει ότι το πρώτο τους show ήταν παρέα με τον Greg Ginn, αλλά δεν είμαι και σίγουρη. Ο τραγουδιάρης τραγουδιάρει σαν τον Jello Biafra πάντως.
Με αφορμή κάτι καρότα που πληροφορήθηκα ότι ξαναέπεσαν σε αγωνιστικό χώρο, πουστάρω ένα κλιπάκι που δείχνει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στον αθλητισμό.
Άμα τσεκάρετε βέβαια τα σχόλια των γιουτουμπάδων φίλων, δεν εντυπωσιάστηκαν και πολύ, αλλά όλοι θέλουν να βρουν το πουλοβεράκι του Wayne με τις νεκροκεφαλές. Και για αυτούς που ψάχνουν ακόμη τι θα κάνουν την Πρωτοχρονιά, η απάντηση είναι απλή: με 10 γιούρια θα δουν τους Lips να παίζουν ολόκληρο το Dark Side of the Μοοn:
"On Tuesday 18th August 2009, with every seat and all standing room occupied, the Ukulele Orchestra of Great Britain played to a sold-out Royal Albert Hall in London, with over 6000 audience members, and well over 1000 of them bringing ukuleles to join in with Beethoven's "Ode to Joy". "
Θανασάκη το 'χω ρίξει στο μπλιμπλίκι τώρα τελευταία. Ακούω πολύ έναν τύπο που λέγεται AtomTM - είναι άτομο με πατέντα δηλαδή. Αυτό που μπορεί να μην ξέρεις - και μάλλον θα σου κάνει click - είναι ότι το άτομο με πατέντα είναι ο Señor Coconut.
Όταν δισκογραφεί σαν AtomTM είναι πολύ τσοπάνο-glitch - σε μερικά σημεία μου θυμίζει Kid 606. Το τελευταίο του πόνημα λέγεται Liedgut. Καλό είναι αλλά εμένα μ' αρέσει το Son of a Glitch που 'χει και ωραίο τίτλο.
Πήγα με τον germa να δούμε Six Organs of Admittance στο Rodeo στη Βικτώρια. Τον τύλιξα σε ένα αλουμινόχαρτο μπας και μπει τσάμπα αλλά τον είδε ο αετομάτης ο πορτιέρης ο καραμπουζουκλής και τον έβαλε να πληρώσει εισιτήριο, και ολόκληρο μάλιστα.
Μετά την ξενέρα ο germas ο ματζίρης δεν μιλιόταν. Τον κέρασα μια - ή περίπου μια - μπύρα και το ξεπέρασε κάπως. Αφού τα είπαμε και τα ήπιαμε για καμιά ώρα βγήκε και ο Ben. Μας έπαιξε για λίγο μόνος με την κιθάρα του και μετά βγήκε όλη η full band - και οι δύο υπόλοιποι δηλαδή. Στην αρχή ήσαν ελαφρώς χλιαροί αλλά μετά...Φοβερό live. Παίζει να'ναι και το καλύτερο που είδα φέτος.
Άρεσε και στον germa που 'χει μυαλό κουκούτσι και τον ξεζούμισαν στην είσοδο.
Πάντως φαινόταν από την αρχή ότι θα 'ναι δυνατή συναυλία. Από δύο πράγματα κυρίως:
Το τυπάκι που το έχει ποστάρει είναι τόσο καμένο που έχει φτιάξει σχετικό forum, φαντάζομαι θα αυτοκτονήσει βέβαια, οπότε τι θα γίνει το forum;
Εδώ με Billie
Κι εδώ με τον Billy
Η λίστα με τις διασκευές είναι ατελείωτη: Pyotr Leschenko, Serge, Bjork, Venetian Snares. Αυτό φαντάζομαι ο ΜΑΙΚ το γνωρίζει, βλέπω όμως ότι όλος ο δίσκος έχει ουγγρικό κόνσεπτ. Kronos Quartet. Κι εδώ σχετικό άρθρο του Κώστα Ζουγρή. Ένας καλός συνάδελφος, spookily πρόσφατα βλέπω ότι έχει γράψει όλη την ιστορία του τραγουδιού αλλά και της ταινίας. Παραπέμπει δε και σε λινκ για τον δίσκο. Κι άλλος ένας καλός συνάδελφος. Όσον αφορά τον Τσιτσάνη, να συμπληρώσω απλώς και το "Θέλω να είναι Κυριακή", που έγραψε στη μνήμη της Μαρίκας Νίνου.
Μια τυχαία λίστα για ένα θέμα στο οποίο επανερχόμαστε συχνά (3-4-5 φορές το χρόνο). Θα την στείλω και στο τυπάκι που έβαλε Anathema, Richter, M83 και Bon Iver στο μπλέντερ.
'That's the Way I've Always Heard It Should Be' Carly Simon (1971): highlight που δεν είχα προσέξει. Ωραίο γκομενάκι επίσης.
Με αφορμή την σημερινή "επέτειο" αποφάσισα να κάνω το ντεμπούτο μου στο blog και να παραθέσω ενα ενδιαφέρον, τουλάχιστον σε οπτικό περιεχόμενο, βιβλιαράκι που εντόπισα πριν από λίγες ώρες.
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη και είναι των Κυριακόπουλου και Γουργούρη. Όποιος θέλει να ρίξει μια ματία μπορεί να το κατεβάσει εδώ ή Download anisixia.pdf for free on uploading.com">εδώ (ας ελπίσουμε να δουλέψει).
Για λίγα αποσπάσματα απο το τί συνέβη πέρυσι τον Δεκέμβρη χωθείτε εδώ.
μετα απο μια κουβεντα του φιλου togiatos ψηθικα να ακουσω τη δισκογραφια τους , απο την οποια ειχα να θυμαμαι μονο το Bergtatt. Αφου τα ακουσα , ειπα να κανω ενα ποστ γιατι ενα / δυο μπορει να ενδιαφερουν και σας που δεν ακουτε μεταλ. Απλα και περιεκτικα λοιπον.
Το Bergtatt ειναι γαματο μπλακ μεταλ. Το Kveldssanger ειναι ενα καλο φολκ δισκακι / αξιζει. Το Νattens madrigal... ειναι μπλακ με πολυ ξυσιμο και αν δε σας λενε σακκο σας συνιστω να το αποφυγετε. Τα υπολοιπα 4 ειναι ατμοσφαιρικα ambient - electro - industrial - jazzοπραματα. Μου θυμιζουν λιγο απο : David Holmes-This Film's Crap Let's Slash the Seats. Νομιζω οτι το τελευταιο θα σας αρεσει.
Ελα ρε Θαναση αγορι μου, που κρυφτηκες και σου χω κατι καλο. Μου ειχες πει για τη συναυλια τους στην Αθηνα και ποσο γουσταρες. Εγω ειχα παει για σουβλακια και δε μπορεσα και ετσι το βρηκα σε κασσετα ρακς - πετρακς. Αν εχεις προβλημα με το κασσετοφωνο παρε με τηλεφωνο να σου πω.
Για 50ή φορά δις σάιντ οφ δε μιλένιουμ, το άι-λοβ-του-χέιτ Mojo έχει αφιέρωμα στο The Wall, όπου επιτέλους μπορεί o Roger Waters να μας απαντήσει σε καίρια ερωτήματα όπως "στη συναυλία του Βερολίνου το '90, το κωλόχαρτο στα καμαρίνια ήταν δυτικογερμανικό ή ανατολικογερμανικό" και "αληθεύει ότι ο Γιώργος σας πρότεινε το Υπουργείο Υποδομών".
Και όπως συνήθως συμβαίνει με τις συλλογές-tribute του περιοδικού, υπάρχουν 5-6 καλά κομμάτια και αρκετή σαβούρα.
Από τον δίσκο των πρώην (#%*(/?) μπλακάδων Ulver, Shadows of the Sun, έχει ασχοληθεί κανείς;
Επίσης, ωραία διασκευή του In the Flesh, από Sweet Billy Pilgrim
http://www.myspace.com/sweetbillypilgrim
Ακόμη, Adios Mundo Maldito από Helado Negro, του Roberto Carlos Lange, που έχει συνεργασίες με τον Guillermo Scott Herren (Savath & Savalas, Prefuse 73), και School of Seven Bells. Μόνο για το μαλλί τον γουστάρουμε:
«Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.
» Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της».
Το όνειρο του Θανάση είναι το τελευταίο μέρος ενός δίσκου που κυκλοφόρησαν οι Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ το 2003 στις 13ης του Δεκέμβρη. 'Ολος ο δίσκος λέγεται Romantische Strasse.
Αν το όνομα Δημοσιοϋπαλληλικό Ρετιρέ δεν σου λέει τίποτα ρίξε μια ματιά στο continuo’s weblog. Έχει όλα τους τα δισκάκια και τα λέει και ωραία.
Απολαμβάνω ιδαιτέρως και ένα παλιότερο δισκάκι τους με τίτλο Ένας Εμφύλιος.
Mε είχε θορυβήσει η έλλειψη εικόνων στο blog και εν τω μέσω καψίματος σήμερα (δλδ αφoυ είχα κατεβάσει για τέταρτη φορά στα 5 τελευταία χρόνια δισκογραφία EyeHateGod γιατί ακόμα δεν έχω μάθει να μην αποθηκεύω εμπιθρίζ σε φτηνιάρικα dvd) και αφού σουλάτσαρα σε πρόστυχα διαδικτυακά καλντερίμια και ψευδοιντελεκτουέλ πλακόστρωτα με χτύπησε κατακούτελα: Rita Hayworth, η λύση στο πρόβλημα έλλειψης οπτικών ερεθισμάτων. Δάκρυ, πίκρα και καημός, γυναίκα δηλητήριο κτλ. Και να ποστάρω μόνο φώτοζ θα φάνταζε αρκετό. Δεν έφτανε όμως. Προσπάθησα να ξαναδώ τη Γκίλντα, μα δεν το πάλεψα. Αντ'αυτού σαν tribute, i went the G.Clean way, και άρχισα να διαβάζω γι'αυτήν στο wikipedia. Το μιαρό μέρος του εαυτού μου έψαχνε για βρωμιές και στυγνές διηγήσεις τύπου Hollywood Babylon . Η αποστειρωμένη, συμπυκνωμένη απόδοση της ζωής ενός ανθρώπου όπως κάθε φορά άφησε γεύση μπεταντίν στα ούλα μου, αλλά συνέχισα. Ανατρέχοντας στη φιλμογραφία της έπεσα στο αγαπημένο Fire Down Below (όχι το έπος με τον Σιγκάλ) με τους φίλους Τζακ Λέμον και Ρόμπερτ Μίτσαμ. Ειδικά ο Μίτσαμ μαζί με τον Λι Βαν Κλιφ είχαν στάτους συγγενή στο σπίτιμ. Τρομερή συμπάθεια. Διαβάζοντας οτι ο αιδεσιμότατος του Night Of The Hunter που μου 'κοψε το αίμα στα μικράτα μου για πρώτη φορά, στα πλαίσια των γυρισμάτων του Fire Down Below, επηρεάστηκε τόσο πολύ από την ατμόσφαιρα της Καραϊβικής που ηχογράφησε έναν calypso δίσκο, μου έπεσε το σαγόνι. Για πρώτη φορά εδώ και καιρό δεν σιχάθηκα το ιντερνετ στον πάτο της κουνελότρυπας. Ο δίσκοντας είναι καταπληκτικός. Αφού τον βρείτε εδώ και τον ακούσετε θα δείτε πως ξεπερνά γρήγορα το novelty value του καθώς ο άνθρωπος το Ζει (highlights το I Learn a Merengue, Mama και το Take Me Down to Lover's Row). Ακόμα πιο φίλος μετά απ'αυτό, ο Μίτσαμ δείχνει το δρόμο. Aυτός ο δίσκος θα παίζει στο happy place του καθενός που λογικά μοιάζει με το φινάλε του Πολυθρόνα Για Δύο.
Καλή μέρα αδέρφια-Live it Up!
υ.γ. Σαν μπόνους (μάλλον εν αγνοία του χίπστερ συναδέλφου που το πόσταρε) στον δίσκο βρίσκουμε το single Βallad Of Thunder Road μαζί με το b-side του από την ομώνυμη ταινία η οποία αποτελεί σχεδόν εξολοκλήρου πόνημα του Μίτσαμ και ναι, είναι b-side αριστούργημα η ίδια στην καριέρα του αιδεσιμότατου.
Όταν ποστάρω, νομίζω οτι το κάνω κυρίως για τις φωτογραφίες. Ιτ ιζ νοτ χάου άη ρόουλ, ιτ ιζ γουάτ ιτ ιζ.
