Hommage στον άνθρωπο χάρη στον οποίο χάνουμε τον χρόνο μας

http://www.europarl.europa.eu/news/public/story_page/058-65476-327-11-48-909-20091127STO65455-2009-23-11-2009/default_en.htm

Stanislaw Lem: "I didn't know that there were so many idiots until I began using the Internet."

Panamá! 1 2 3

Θανάση, είμαι σίγουρος ότι τις συλλογές της Soundway Records όλο και κάπου θα τις έχεις πετύχει. Εγώ πάντως χάρη σε αυτήν ανακάλυψα τη μουσική της Γκάνας, της Νιγηρίας, της Κολομβίας. Μέχρι που φέτο, χάρη σε αυτόν τον σταθμό εκεί αριστερά στα fm (όχι ρε, όχι, όχι, μην μπερδεύεσαι, εννοώ αυτόν που θα βρεις αν γυρίσεις τη βελόνα σου τέρμα αριστερά), ανακάλυψα ότι και ο Παναμάς, αυτή η λωρίδα γης που συνδέει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική, διαθέτει πλούσια μουσική παράδοση.


Ούτε μία, ούτε δύο, αλλά τρεις πλέον συλλογές παναμέζικης μουσικής πανδαισίας: Latin, Calypso, Funk, Cumbia, Jazz. Χαμός σου λέω, Θανάση...

Έλα δεν μπορεί, αυτό το τραγούδι το χεις ακούσει, σου το 'χω βάλει τόσες φορές.

νεα δουλεια του φιλου κωνσταντινου εδω

2 Άπαιχτες Συλλογές.

Θανάση μου ξεποδαριάστηκα σήμερα από blog σε blog όλη μέρα. Κοίτα να δεις όμως τι βρήκα.



1η συλλογή post-rock ever. Χρονιά 1996. Άμα δεις τα ονόματα θα γελάσεις τρανταχτά - θα lol-άρεις δηλαδή. Έχει από Mercury Rev μέχρι Godflesh και από Bardo Pond μέχρι Bowery Electric. Τα περισσότερα groups ήταν ακόμη με πρόγραμμα stage στη δισκογραφία. Άλλοι μονιμοποιήθηκαν, άλλοι εγκατέλειψαν λίγο αργότερα. Το 96 πάντως - σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια - φορέσαν όλοι τα post-rock μπλουζάκια τους και βγήκαν στη γύρα - έκλεισαν την Πανεπιστημίου, βγήκαν στο 'Καλήμερα Ελλάδα' (ο Αυτιάς έκανε ακόμα οικονομικό ρεπορτάζ τότε) και τέτοια.

Η συλλογή είναι πολύ ωραία πάντως. Έχει ψυχεδελικές κιθάρες, σάπιες παραγωγές, μπλιμπλίκια - τα βασικά συστατικά του σήμερα δηλαδή.

Μετά βρήκα αυτό.



Φοβερή συλλογή! Και αυτή post-rock την έχουν βαφτίσει. To 2000 λοιπόν πήγε ένα παλικάρι από την Clearspot στο Σικάγο να βρει τη θειά του και ψάχνοντας γνώρισε πολύ κόσμο. Τους έψησε όλους να του δώσουν υλικό και έτσι έφτιαξε τούτη τη συλλογή.

Είναι αυτή που ακούγαμε στο παλιό μου σπίτι και με ρώταγες κάθε φορά τι ακούμε.

Δεν θυμάσαι εεε; Άκου τη και θα με θυμηθείς.

The Natural Yogurt Band

Ωραίο όνομα εεε; Breaks είναι. Πόσο καιρό έχεις να φας γιαύρτι με πέτσα σε πήλινο κεσέ;

Αρέσουν πολύ στον Egon και στον DJ Format που ξέρουν από γιαούρτι.

Less Meat = Less Heat: HELP!

Ξέρω ότι το ποστ αυτό θα προκαλέσει αντιδράσεις, αλλά δεν κωλώνω γιατί είμαι ποσταράς μεγάλος.

Ο Σερ Πωλ, ο ένας και μοναδικός, την Πέμπτη στο Ευρωκοινοβούλιο μαζί με τον Δρ. Rajendra K. Pachauri, Πρόεδρο της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή. Θα μιλήσουν στο συνέδριο "Global Warming and Food Policy: Less Meat = Less Heat".

http://www.independent.co.uk/environment/climate-change/sir-paul-to-tell-eu-less-meat-means-less-heat-1830669.html

http://www.europarl.europa.eu/news/expert/infopress_page/064-65711-335-12-49-911-20091201IPR65710-01-12-2009-2009-false/default_el.htm

http://www.youtube.com/watch?v=cYAUYDdgXqI

"On the day of the hearing, the European Parliament's restaurants will offer a menu on which 50% of the meals will be vegetarian, instead of just its usual one meat-free choice."

Πάλι σαβούρα θα φάμε, σαν να μην έφταναν τα choucroute και mousaka végétariennes που μας πλασάρουν κάθε λίγο και λιγάκι.

Γιατί δεν είπαν και στον Morrissey δεν καταλαβαίνω.

Και τώρα που το θυμήθηκα,

Oι Σουηδοί που θα Γινόντουσαν Βασιλιάδες : Hellacopters, Α Love Story.

Σε ένα πιο χαχόλικο και δίκαιο παράλληλο σύμπαν, ο Douglas Adams γράφει ο ίδιος το όγδοο πλέον μέρος της τριλογίας του "Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ", φορώντας νωχελικά μια σαγρέ πετσέτα στους ώμους του κι απολαμβάνοντας αυτάρεσκα την παγκόσμια μέρα της πετσέτας.

O Frank Miller γράφει μόνο ένα τόμο Sin City, μετά το γειώνει, το ρίχνει στις new age σαπουνόπερες πριν το κουράσει με το ψευτονουάρ και ΧΩΡΙΣ να γίνει ποτέ (βαρετή και γαμημένα υπερτιμημένη) ταινία το πόνημα του κι ο ίδιος γίνει κραγμένο φασιστοειδές . Το 300 το βγάζει μεν, αλλά γελάει κι ο ίδιος με τη πάρτη του δε και το ρίχνει στους μπάφους με φίλους του, βετεράνους του Βιετνάμ και νυν drag queens. To επιστέγασμα της καριέρας του έρχεται με μια υπέροχη διασκευή του 300 σε musical που χαλάει κόσμο στο west end.

Σ'αυτόν τον όμορφο κόσμο, o Lester Bangs γράφει το τρίτο άρθρο/ρετροσπεκτίβα κατά σειρά στο Uncut για τους Hellacopters και τον Nicke Andersson . Γελάει στα μούτρα όσων εκθείασαν έστω παροδικά τους Hives και εκλιπαρεί τον Σουηδό να μην υποκύψει σε πιέσεις για παγκόσμιο arena τουρ με co-headline τους Νew Bomb Τurks και τους Turbonegro και να συνεχίσει να παίζει απροειδοποίητα σε παμπόμπαρα και καταγώγια ανα την υφήλιο γιατί έτσι, μόνο έτσι κρατιέται ζωντανό το γαμημένο ροκενρόλ.

Σε τούτη τη Γη που τώρα ζούμε, οι Hellacopters διαλύθηκαν πέρσι μετά από δεκαπέντε χρόνια γιατί μάλλον ο Nicke ξενέρωσε που δεν κατάφεραν ποτέ στ'αλήθεια ν'απογειωθούν. Τους είδα στο farewell tour όπου
συγκινήθηκα, άρχισα τσι μπίρες, ΧΟΡΕΨΑ όπως χόρευαν τόσες αγαλιασμένες κορασίδες (έτσι πιάνει το Σωστό λάηβ) αλλά και λεπούρια γύρω μου και χτυπήθηκα σαν το σκυλί. Ένας ριβιουερ κάπου στα ιντερνετς λέει πως : "The Hellacopters don't have an original bone in their body, but man, they rock like fuck." Και έτσι πάει.
Kαι ναι βλέπεις/ακούς/νιώθεις τη νοερή γραμμή που ενώνει τους MC5, τους Stooges, τους Radio Birdman και τους Νew Bomb Turks με τους Ηellacopters όπως διαβάζεις σε κάθε ριβιού γι'αυτούς αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι πως αμα βάλεις δίσκο τους στο πικάπ ή στο εμπιθρί, ξεκινάει πάρτι αυτομάτως. Τραγουδάς στο λεωφορείο και ο οδηγός γελάει με τη χαζομάρα σου, αδειάζεις χώρο στη πίστα και λαμπιρίζει ο ιδρώτας σου κάτω από τη ντισκομπάλα να πούμε.
Παραθέτω τα δύο αγαπημένα μου από τη δισκογραφία τους: το βρωμιάρικο Payin' The Dues του '97

και το πιο γυαλισμένο αλλά με κομματάρες-νονστοπ-λέμε, High Visibility του 2001

εδώ το πρώτο και εδώ το δεύτερο.

Κλείνω με δύο δείγματα


και



αμφότερα, αγαπημένα άσματα του τριχωτού σας φίλου από τα άνωθι lp's.
Τσιτώστε ακουστικά ή ηχεία ή ό,τι έχετε τελοσπάντων μες τη νύχτα λέμε.
Ροκ.

υ.γ. Στάμπα γνησιότητας, το ένα εξτρά κομμάτι που υπάρχει μόνο στην βινυλιακή εκδοχή του κάθε δίσκου.