ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...ΣΤΑ ΑΛΑΝΙΑ - KEEP IT REAL

" prin ksekinisw 8a sou pw s'agapw , loipon s'agapw"

Ματωμένα παντζάρια

www.myspace.com/thebloodybeetroots

Ντουέτο από την Ιταλία. Σαν να κλείστηκε ο David Guetta με τους Slipknot στο ασανσέρ. Ελπίζω να έρθει γρήγορα η Πυροσβεστική. Ο Shako καλείται να τοποθετηθεί ως προς τις venom μάσκες. Το εξώφυλλο του νέου δίσκου τους, Romborama, υπογράφει ο Tanino Liberatore, ο οποίος βλέπω ότι έχει κάνει και εξώφυλλο του Zappa. Το ότι έχουν μιξάρει μεταξύ άλλων Metallica δεν ξέρω αν θα τους κάνει πιο συμπαθείς στους μέταλ συναδέλφους ή μάλλον πιο απεχθείς. Σε κομματάκια όπως αυτό, πάντως, φαίνονται οι κλασικές αλλά και πανκ καταβολές του ενός από τους δύο, Bob Rifo.

Fidget House? Έλεος. Και ως regional scenes έχουν βάλει Malia και Kos. Δεν έφτασε η χάρη του genre στην Kalymnos;

Πρότζεκτ: Διζ αρ δε μπρέικς - Τα φρένα μου είναι ελληνικά

Δύο killer breaks:





Θα τα βρείτε εδώ.

Bonus post:
Δωράκι ένα ακόμη από Daltons και διαμαντάκι από τον Βλάσση (που ζει στο Περού) εδώ σε κέφια Χατζή. Όλα αυτά χάρη στην εξαίρετη δουλειά του συναδέλφου Ataktos751. Από το soundtrack της ταινίας ''Η ΣΤΡΟΦΗ'', όπως μας πληροφορεί.

Linkhoppin: The Forminx

Groovy:



Ο Vangelis έχει αρχίσει να πειραματίζεται με τον ιάπωνά του:



Και για να μην ξεχνιόμαστε, trivia από το βιογραφικό του Teo (όχι εσύ Ζεν, ο άλλος):

1965
Οι Φόρμινξ (αποτελούμενοι από τον Βαγγέλης Παπαθανασίου και τον αδελφό του, Νίκο), του προτείνουν να γυρίσει μια ταινία που θα προωθούσε την περιοδεία τους στην Αμερική. Τότε, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, κάνει και το πρώτο γύρισμα στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί ντε Σπόρ, σε συναυλία του συγκροτήματος, με 8.000 θεατές. Η περιοδεία ματαιώθηκε και οι «Φόρμινξ» δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.

Κι εδώ, εκπροσωπώντας την Κύπρο στο Historical Song Contest 1964 (;;;). Παρουσιάστηκαν τρίτοι, μετά τον Dylan (!!!) και τον κολομβιανό σουπερστάρ Oscar Golden με το σουξεδάκι Zapatos de pom pom. Βγήκαν δέκατοι στην τελική κατάσταση, τους πέρασαν ο Μίκης (5ος) και η Françoise Hardy (4η)...



Και, ως συνήθως, εδώ.

THE KLF- CHILL OUT

Καθώς πλησιάζει το τέλος της δεκαετίας και έχει πιάσει τον περισσότερο κόσμο κωλοπιλάλα για την σύνταξη λιστώνε (προσωπικά μιλώντας, το βλέπω περισσότερο σαν τον διυλισμό των καταναλωτικών μου ενστίκτων σε λεκτική μορφή με ψευδαισθήσεις κάποιας σημασίας), με ηρεμεί η ύπαρξη αυτού του δίσκου. Η ψυχική νηνεμία που προκαλεί δεν εξαντλείται μόνο στο εξώφυλλό ή στον αρμόζοντα τίτλο ούτε στο οτι οι KLF αποτελούν την μόνη μπάντα μαζί με τους Roxette που μπορώ ακόμα να απολαύσω από τα προεφηβικά μου ακούσματα (καλά και Belinda Carlisle. Γιατί ήταν ντράμερ στους Germs οχι τίποτ'άλλο δλδ, μη νομίζετε, γω'μαι τρου) Τον Drummond τον είδα λάηβ σε ένα tribute στον Robert Anton Wilson και τον κατασυμπάθησα-τον κέρναγες μπίρα με χαρά δηλαδή. Είχε πλάκα που τον άκουγα να μιλάει για 750 λίρες σαν σοβαρό πόσο, τον τύπο που'καψε ένα εκατομμύριο και δικαίως το'κανε θέμα και έκαψε και το μυαλό του μαζί.
Δεν είμαι κανένας electronica αφισιονάδο, ούτε καν. Αλλά συνεχίζω να θεωρώ εαυτόν τυχερό που μου καρφώθηκε από μικρή ηλικία μια από τις πιο σημαντικές μουσικές οντότητες έβερ να πούμε. (tie-in με την πρεμούρα για το τέλος εποχής και την ανάγκη νομιμοποιήσης προσωπικών γούστων).


Mιλάμε οτι οι άνθρωποι ανακάλυψαν την Αμερική! Κι οτι αυτός που ουρλιάζει στο βίντεο είναι ο Gillan (ποιός θα κάνει ποστ για συνεργασίες Ρακιντζή , Μαντούς ε;)


Μετά απ'αυτά, να και το ριλαξάρισμα της αρχικής φωτό - Καλή Κυριακή, καψτε κάνα ηχείο και για μένα που δεν έχω.