"Κατά τη διάρκεια του οργασμού, η οργόνη συσσωρεύεται στα σεξουαλικά όργανα, αυτή είναι η αιτία της “φαγούρας” που αισθανόμαστε κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής διέγερσης."
Mετά από απαίτηση εξέχοντων μελών της γενιάς του χάουζ, ποστάρω τον τελευταίο δίσκο των Orgone. Έχουν βγάλει άλλα δύο τα οποία έχω ακούσει στα γρήγορα, αλλά τούτο νομίζω είναι το καλύτερο.
Ένα δώρο, χρονιάρες μέρες που είναι. Α και μια ερώτηση: από πότε έχουν να σου χτυπήσουν το κουδούνι για τα κάλαντα; Στο τέλος θα αρχίσει να μου λείπει. Μήπως γίνομαι γραφικός; (Ελπίζω να είναι καλό το λινκ, εγώ το έχω σε σιντί βλέπεις)
Κάθε φορά που ακούω αυτό το εκπληκτικό τραγούδι, λέω "δεν μπορεί, κάποια Ελληνίδα είναι αυτή". Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι, η χροιά, ο τονισμός, ο χρωματισμός, που χαρακτηρίζει τις Ελληνίδες τραγουδιάρες. Και μετά περνάει λίγη ώρα και θυμάμαι ότι δεν είναι δικιά μας, αλλά σεφαραδίτισσα από το Ισραήλ. Κατά μία έννοια, δικιά μας είναι και αυτή. Πάρε ένα δώρο, νομίζω ταιριάζει και με το χιόνι που πέφτει έξω μανιασμένα.
Η νέα δουλειά του David Lynch. Σαν τον Γιωργάκη τον Παπαντρέου έχει καταντήσει, που δούλεψε μια δόση και οδοκαθαριστής στη Σουηδία. Όχι πια ταινίες, μόνο μουσική, όπως μπορείς να δεις και στο σάιτ του.
Θανάσ' τον Ομάρ στον έχω ξαναπεί, πάρε τώρα και το τελευταίο σιντάκι από την τεράστια εταιρία Sublime Frequencies. Δώσε βάση στο 5ο κομμάτι, έτσι για να μην σου την λένε ότι δεν ξέρεις τι είναι το dabke dub. Διατίθεται και για γάμους, βαφτίσια και συνεστιάσεις.
Πάντα μου άρεσε αυτό το κομμάτι και ποτέ δεν ήξερα τι ήταν. Αλλά βλέποντας το βίντεο να μια γνωστή φάτσα. Κι οι άλλες δύο εδώ που τα λέμε κάτι μου θυμίζουν. Επιτέλους κατάλαβα. Τα τρία αστεία αγόρια εγκατέλειψαν τους Specials και έφτιαξαν τους Fun Boy Three που κράτησαν δύο χρόνια και έβγαλαν δύο δίσκους, το Fun Boy Three και το Waiting.
Ο πατερούλης επιστρέφει και συνεργάζεται για πρώτη φορά με τη Warp. Το άλμπουμ του τρίο Eno-Hopkins-Abrahams κυκλοφορεί σε πολλά φορμά, μεταξύ των οποίων και μια σειρά από video sessions που κυκλοφορούν κάθε βδομάδα σε διαφορετικές χώρες και θα τα βρεις συγκεντρωμένα εδώ.
Όποτε έχω βρεθεί να ταξιδεύω στην Ιταλία με το αυτοκίνητο, πάντα προτιμώ να παίρνω την Super Strada. Όχι γιατί προτιμώ το όνομά της από την Autostrada, ούτε τόσο για το κόστος, αλλά γιατί δεν είναι όσο βαρετή είναι η Autostrada. Συνήθως εκεί βλέπεις μόνο εργοστάσια, βιομηχανίες, πολυκαταστηματα, Autogrill, ανύπαρκτα τοπία, μη τόπους. Ενώ στην αγαπημένη Super Strada σε περιμένουν κάθε φορά νέες εκπλήξεις, άγνωστοι τόποι, πόλεις, χωριά, εξοχή, πάντα με ξεχωριστή ομορφιά. Δεν είναι πάντα ο καλύτερος δρόμος, ούτε ο πιο γρήγορος, αλλά τουλάχιστον έχει κάτι να δεις. Μάλιστα μερικές φορές μένεις έκπληκτος με το πόσο καλός είναι ο δρόμος και αναρωτιέσαι γιατί οι υπόλοιποι πηγαίνουν και τα σκάνε στα διόδια. Παράδειγμα, ο ένας από τους δρόμους για να πας από την Ανκόνα στη Φλωρεντία είναι να διασχίσεις τα Απένινα, από έναν υπέροχο δασικό ορεινό δρόμο. Γιατί λοιπόν να πας από την Autostrada της Μπολόνια μόνο και μόνο για να κερδίσεις ένα τεταρτάκι;
Στην Ελλάδα ο μόνος δρόμος που συναγωνίζεται τον όρο Super Strada είναι ο κλασικός και πολυσυζητημένος δρόμος Κορίνθου-Πατρών. Μόνο που στην Ελλάδα λέγεται Εθνική Οδός και πληρώνεις διόδια για έναν απαράδεκτο δρόμο, εγκατελειμμένο εδώ και χρόνια μέχρι να ολοκληρωθούν τα πολυαναμενόμενα έργα. Γυρίζοντας μάλιστα από την Ιταλία στην Αθήνα, είσαι υποχρεωμένος να υποστείς αυτόν το δρόμο μετά τους σούπερ δρόμους της Ιταλίας.
Παρόλα αυτά έβαλα τον Nick Drake στο cd και ξεκίνησα με καλή διάθεση. Ξέρω ότι για σένα δεν είναι η καταλληλότερη μουσική για οδήγηση, αλλά κάνεις λάθος. Και για να σου το αποδείξω άκου μερικά τραγουδάκια ειδικά για την περίσταση.
Και εκεί που έχω χαλαρώσει πίσω από το τιμόνι και ο δρόμος με οδηγεί από μόνος του, περιμένοντας κάθε φορά με υπομονή πίσω από τις νταλίκες μέχρι να ανοίξει ο δρόμος, στο γνωστό σημείο, εκεί όπου οι λωρίδες γίνονται δύο και μπορείς λίγο να τρέξεις, βλέπω έναν πολιτσμάνο να πετάγεται στην άσφαλτο για να με σταματήσει. Εθνική οδός λοιπόν, αλλά δεν μπορείς να πας με πάνω από 80χμ. 350 ευρώ και αφαίρεση διπλώματος για 2 μήνες, λέει ο state trooper. Μετά από ολίγες διαπραγματεύσεις, το σώσαμε λίγο. Αλλά το μομέντουμ είχε χαθεί, η διάθεση είχε χαλάσει. Η επιστροφή στη χώρα ήταν και πάλι πικρή. Πέταξα έξω το cd και έβαλα ραδιόφωνο. Άκουσα ένα χαμόγελο και μια γνωστή φωνή. Τέρμα φωνή, τέρμα γκάζι, και Hi ho silver-o deliver me from nowhere.
Sierra Leones Refugee All Stars started playing music together in West African refugee camps while their homeland was being racked by years of bloody warfare. Since then, audiences around the world have embraced the band and their utterly extraordinary story. On their forthcoming album, Rise & Shine, the All Stars sound, as well as their biography, evolves further; the music finds them establishing an identity based as much on skill, imagination and charisma as on their undeniably touching story (The Los Angeles Times). Cumbancha will release the album on March 23, 2010.
Λεωνίδας Χρηστάκης reads Τεό Ρόμβο. Girl I want to be with you for the last time. Η στρυχνίνη της μοναξιάς στο ποτήρι αναμνήσεων... με τρεμάμενα μέλη του σώματος που κάπου αλλού ανήκαν, σ' ένα τζάνκι... Καλά σε αφήνω να το ακούσεις μόνος. Οι δύο Έλληνες Μπήτνικ μαζί. Αν θέλεις κι άλλες πληροφορίες διάβασε και σε κανένα άλλο μπλογκ, ψάξε λίγο παραπάνω.
Το επίπεδο της ελληνικής γιουτιουμποπαραγωγής όλο και ανεβαίνει:
Και μια πρόσφατη υπερπαραγωγή του Tonis, με γυρίσματα από το Λιανοκλάδι έως το Ηράκλειο, χάρη στα οποία αν μη τι άλλο άνθρωποι σε τρένα, αεροπλάνα και το Σύνταγμα γέλασαν αρκετά:
Subscribe λέμε! Ο έλληνας Freddie Mercury, ή αν προτιμάτε ο ελληνοκαναδός υπερμεγέθης άντρας, έχει βεβαίως και τη δική του σελίδα στο Φατσοβιβλίο, με καλλιτεχνικές φωτό και δε συμμαζεύεται. Είναι τελείως τσίρκο και συμμετέχει επίσης στο δε-βαριέτε σούπεργκρουπ SAL.A.T.A. Είναι φάση τα παιδιά.
Εντάξει φαντάζομαι τον τελευταίο δίσκο των Budos Band τον πήρες χαμπάρι. Δεν είσαι και κανένας στούρνος. Αλλά αυτό που μάλλον δεν ξέρεις είναι αυτό το τυπάκι, τον John Blake, που ραπάρει πάνω από τους Budos. Έχει άλλο ένα project όπου τη βρίσκει με τους Ratatat.
Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι που χύθηκε για να τιμήσει τον αδικοχαμένο Σόλομον Μπερκ, ήρθε μια νέα απώλεια να μας συνταράξει και να μας γεμίσει θλίψη τούτο το μελαγχολικό πρωινό.
Ο Αντύπας είναι περισσότερο γνωστός για τα βαθιά και γνήσια ερωτικά τραγούδια του. Παράλληλα όμως η ανήσυχη φύση του καλλιτέχνη τον έχει οδηγήσει και σε άλλους δρόμους, δρόμους ακτιβισμού και αμφισβήτησης.
Πρώτα και πριν από πολλούς μίλησε για την κλιματική αλλαγή και τις σαρωτικές επιπτώσεις της που ήδη βιώνουμε σήμερα.
Δεν εκπλήσσει λοιπόν η νέα παρέμβαση του απέναντι στη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα που σπέρνει τον τρόμο σε μια σαστισμένη και ευνουχισμένη κοινωνία. Ο Αντύπας χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα, ερμηνεύει οργισμένα και σηκώνει παντιέρα.
Έλα οιδίποδα, ο Θανάσης γούσταρε πολύ το Floodplain και τόγραψε σε μια 90άρα κασέττα για να τακούει σταμάξι. Το b-side όμως τούμεινε αδειανό κι γιαυτό έγραψε μερικά τραγούδια απαυτό. Κυρίως για να μην αλλάζει μεριά στην εθνική και στουκάρει.
Κοίτα να δεις σύμπτωση. Πιο πριν σου'πα που άκουγα τις συνεργασίες Amon Tobin με Kronos Quartet, κυρίως το Bloodstone δηλαδής. Το οποίο στο box set της Ninja (είπα να κάνω ένα δωράκι στον εαυτό μου, γενέθλια είχαν) υπάρχει σε ρεμίξ από το νέο πουλέν King Cannibal. Εδώ σε ένα διόλου αδιάφορο DIY clip το οποίο φαίνεται να αρέσει και στον Βασιλιά Καννίβαλο:
Όμως μη ξεφεύγουμε, που λες αμέσως μετά στο cd ακολουθεί το Foley versions των Kronos Quartet, ελευθεριάζουσα διασκευή στο υλικό με το οποίο συνέβαλαν στο Foley Room του Tobin. Επιστρέφοντας από τη συναυλία του σριλανκέζου σιταρωδού Pradeep Ratnayake, ο φίλος Olivier είχε βάλει στο αμάξι ένα πολύ ενδιαφέρον σιντάκι να παίζει, το κοιτάω και ήταν το Kronos Quartet - Floodplains. Διάβασε και άκου σχετικά. Γράφει η Anastasia Tsioulcas στα liner notes, “Kronos Quartet has always been interested in exploring music of our time—not just work that is aesthetically current, or even necessarily contemporaneous with our era, but music that creates a dialogue with our collective concerns and issues”. Πάρε μια γεύση με το κομμάτι που έγραψαν μαζί με τους Ramallah Underground: Θανάση, να θυμηθούμε όταν πάμε Σαμόα, να κεράσουμε όλο το αρχιπέλαγος μπύρες.
Mixed Race was recorded in Paris, where Tricky currently lives, and has been described by Domino Records as "his most passionate album to date".Tricky himself has described it as "the most uptempo album I've done".Musically, the album takes influence from UK, Jamaican, US, North African and French music.Guest artists include Franky Riley, Terry Lynn, Bobby Gillespie, Hakim Hamadouche, Blackman, and Tricky's youngest brother Marlon Thaws. "Murder Weapon" will be released as the first single on 30 August 2010.
Έλα Ζούπιε, παίζουν και με τον φίλο σου τον Έντι πού και πού:
Rar δεν σου ψάχνω παλιοRarοσυλλέκτη. Βάλε το email σου στο λινκ παρακάτω ή τουίταρε το μήνυμα που έχει και θα σου στείλει η ελεεινή σούπερ μπάντα ένα κομμάτι τσάμπα. ΚουΚουΚούβελας, νέες ιδέες. http://fistfulofmercy.com/download/
Προχθές, χάρη σε μια άθλια ταινία που μπορεί να σας πει ο σπλίφμαν που να βρείτε, ξαναθυμήθηκα την Jocelyn Pook. Την θυμάσαι αλήθεια πώς την είχαμε ανακαλύψει; Μα γιατί είχε γράψει τη μουσική γι' αυτήν τη μοναδική σκηνή της ταινίας που είχαμε δει μαζί στον σινεμά.
Μα καλά δεν θυμάσαι; Μετά την ψάχναμε και δεν είχαμε βρει πολλά γι' αυτήν, άλλο αν τώρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Αν την ακούσεις θα σου θυμίσει ίσως λίγο την Λίζα Γεράρδου των Dead Can Dance. Αυτή λοιπόν έγραψε το soundtrack της απογοητευτικής ταινίας Room in Rome στην προβολή της οποίας έδωσε παρόν όλη η λεσβιακή κοινότητα της Αθήνας. Μαζί με τη Jocelyn, συμμετέχει η ισπανίδα Russian Red για την οποία μπορείτε να μάθετε περισσότερα εδώ. Πάρτε και ένα teaser.
Θανάση σε περίπτωση που δεν την πρόσεξες στα σχόλια, σου εφιστώ την προσοχή στη συλλογή αυτή με περσικά nuggets, ή αν προτιμάς ρόδια. Ένα δείγμα:
Ο Mohammad Nouri ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς ιρανούς τραγουδιστές, ο οποίος πέθανε τον περασμένο Ιούλιο. Ένα από τα πιο γνωστά του κομμάτια ήταν το παρακάτω:
Κι ένα χαρακτηριστικό βίντεο με το κοινό να τραγουδάει κατά την κηδεία του:
Γενικά ο Ζαχαρίας όταν δεν είναι οργισμένος με τη μηχανή του προτιμά να είναι λιοντάρι για μια μέρα παρά πρόβατο για χίλια χρόνια. Που είναι σωστό και φρόνιμο, δε λέω. Αλλά αυτό το παιδί έχει τα νεύρα του από πέντε χρονώ. Κοίτα 'δω που βγάζει τα μέσα έξω.
Του τόχει πει κι ο Θανάσης ότι πρέπει να ηρεμήσει και ο καημένος ο Ζαχαρίας κάνει απόπειρες κοινωνικοποίησης με άλλους μουσικάντηδες για να ξεπεράσει τα νεύρα του. Μόλις δει όμως μικρόφωνο φουντώνει.
Θανάση καλό είναι πού και πού να περνάς από σουπερμαρκετσιντάδικα. Βλέπω που λες το cdάκι και λέω για να το σημειώσω. Αποκάλυψη από το 1982. Ξεκινά σαν Walter/Wendy και μετά επιτέλους η goa trance αποκτά το απαραίτητο ιστορικό βάθος και τις πραγματικά ινδικές ρίζες που πάντοτε ήθελε.
Καμιά φορά με πιάνει μια νοσταλγία και ψάχνω τι κάνουν οι παλιοί μου ήρωες. Ένας από αυτούς είναι και ο Chris Eckman των Walkabouts. Κάθε φορά τον βρίσκω να κάνει κάτι περίεργα πρότζεκτ, άλλοτε πειραματιζόμενος με ηλεκτρονικούς ήχους, άλλοτε με τη σερφ της Σλοβενίας. Τώρα τον βρήκα παρέα με τον Chris Brokaw (των Codeine) και τον Hugo Race των Bad Seeds να κόβουν βόλτες στο Φεστιβάλ της Ερήμου και να βγάζουν δίσκο μαζί με τους Tamikrest, φίλους των Tinariwen. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι πολύ ενδιαφέρον ιδού και ένα δείγμα της δουλειάς τους.
Φυσικά δεν είναι οι πρώτοι δυτικοί μουσικοί της ποπ που έφυγαν σε αναζήτηση της περιπέτειας της ερήμου και ζήλεψαν από τον ήχο του πατέρα Ali Farka Touré. Ένας άλλος που το έκανε νωρίτερα ήταν ο Damon Albarn, ο οποίος έβγαλε το 2002 τον δίσκο Mali Music μαζί με μουσικούς όπως ο Tony Allen και τον Toumani Diabate.
Gonjasufi was introduced to the world thanks to his vocals on Flying Lotus' “Ancestors” off Los Angeles. From there, the two continued working together, particularly on the gravelly vocalist's sprawling and critically lauded debut, 2010's A Sufi and a Killer. The result was like acid for your ears as the sounds from FlyLo, Gaslamp Killer, and Mainframe creaked and floated behind Gonja's moans. But he and his label, Warp, weren't done with the album just yet as they commissioned 12 producers to remix tracks from the debut to create The Caliph's Tea Party.
Η εταιρία παραγωγής: http://www.youtube.com/user/MrDirector7 http://www.facebook.com/pages/Platanos-Productions/105817738158#! Το γκρουπ: http://www.facebook.com/pages/Platanos-Productions/105817738158#!/group.php?gid=49859936354&ref=mf Ένα ακόμη δείγμα γραφής:
Θανάση μου, σου είπα να μπαίνεις κάθε βδομάδα στο επετειακό Ninja Tunes site να ενημερώνεσαι και να τσιμπάς και τα καλούθκια. Εδώ πιάσανε τον Τζομπς με shuriken. Σκηνοθέτας ο Βέλγος Charles de Meyer (aka Chuck Eklectric).
``Οι Sabbath Assembly αποτελούν μάλλον το πιο τρελό από τα πολλά project του αξιόλογου drummer Dave Nuss, γνωστός κυρίως από free psychedelic rockers Νο Νeck Blues Band αλλά και τους Amovalcy. “Τρελό” διότι και οι τέσσερεις μουσικοί που το απαρτίζουν αφιερώνονται στην μελοποίηση μια σειράς από ύμνους της σαϊντελογικής και ολίγον αποκρυφιστικής αίρεσης ‘The Process Church of The Final Judgment’. Λατρεύουν ως θεούς τον Ιησού, τον Σατανά και τον Ιεχωβά και πιστεύουν ότι με την έλευση της Δευτέρας παρουσίας οι τρεις τους θα ενωθούν σε ένα για να επέλθει η συμπαντική ειρήνη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτές τις αμερικανίστικες ψευδό-οργανώσεις που βρήκαν αρκετούς πιστούς – θύματα στις θρησκόληπτες HΠΑ των 70’ς. Τώρα, είναι λογικό ότι, όσο avant garde κι αν είναι οι μουσικές καταβολές σου, όταν φθάνεις να πλαισιώνεις θρησκευτικούς ύμνους με σύγχρονη μουσική να ακούγεσαι περίπου σαν rock opera. Και οι Sabbath Assembly δεν το αποφεύγουν αυτό, προς μεγάλη ευχαρίστηση μας! Οι πρωτότυπες συνθέσεις των Assembly εμπνέονται από το 70’ς αμερικάνικο cult classic hard rock (βλέπε Blue Oyster Cult ή ακόμη Jefferson Airplane), έχουν και funky soul περάσματα , ενώ μία δύο μπαλάντες αφοσίωσης στο Δόγμα, μου θύμισαν, ειλικρινά, τους δικούς μας art rockers Νοστράδαμος!...
Wattstax is a 1973 documentary film by Mel Stuart that focused on the 1972 Wattstax music festival and the African American community of Watts in Los Angeles, California. WIKI IMDB LINKS (για την ταινια) LINKS (OST) AMAZON
Τrip hop = Θανάσης ρε!!! Αυτός χάρισε το sampler του στους Massive Attack όταν τους μάζεψε απ' τους δρόμους και δεν είχαν να φάνε. Αυτός έμαθε ninjutsu στους Coldcut (και τον Chris Sfetas). Αυτός πότιζε καλαματιανό τον James Lavelle όταν στέγνωνε κι ο James του έλεγε Mo' Θανάση. Αυτός παράτησε τη Beth, γι' αυτό κλαίει σε όλα τα τραγούδια. Αλλά ο Θανάσης έμεινε στο παρασκήνιο. Όπως πάντα. Ευτυχώς επιμελήθηκε μερικές συλλογές για χάρη του James για να έχουμε να λέμε.
Ένα δώρο, χρονιάρες μέρες που είναι. Α και μια ερώτηση: από πότε έχουν να σου χτυπήσουν το κουδούνι για τα κάλαντα; Στο τέλος θα αρχίσει να μου λείπει. Μήπως γίνομαι γραφικός;
το bandcamp τους εδω
Το πονημα ετουτο του φιλου Alan Hawkshaw και των sessionαδων μουσικων του
-web-2010-umt.jpg)
