Τώρα που έρχονται γιορτινές μέρες, ας σκεφτούμε και τον συνάνθρωπό μας που μπορεί να μην έχει πια άλλο χώρο στον σκληρό να κατεβάζει. Προσφέρουμε έτσι κάτι για τον εργαζόμενο ντιντζέι που θέλει να ξαποστάσει βρε αδελφέ τέσσερα λεπτάκια. Όουλντ σκουλ μάι ν%γκα.
Καλά τα άτομα κάνουν εντυπωσιακή περιοδεία ανά τον κόσμο και εμάς δεν μας έχει ενημερώσει κανείς; Ζωρζ παίζουν αύριο σε σένα, άντε. Δεν τολμώ να ψάξω πόσο χρονών είναι...
Τώρα που νιώθω το Βέλγιο λίγο πιο κοντά, λέω να το ρίξω στα βέλγικα. Έλεγα λοιπόν τι να κάνουν αυτά τα παιδιά και να που υπάρχουν ακόμα και έβγαλαν πρόσφατα και έναν ωραίο instrumental δίσκο, με τη μουσική από τη συνεργασία τους με τη χορευτική ομάδα Rosas, από το Βέλγιο φυσικά. Αν σου άνοιξε η όρεξη, πάρε και ένα έξτρα δώρο.
Όπως λέει και ο ποιητής, "Caminante, no hay camino, el camino se hace al andar". Δεν πρόλαβα καν να το ακούσω, αλλά επειδή μετα το Brothers το περίμενα με αγωνία, το ανεβάζω όσο υπάρχει το λινκ και ταυτόχρονα το βάζω να παίζει. Διάβασε όμως και την άποψη του φίλος.
Ο Μαλιακός ΟΣΕ και το Υπουργείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς του Μάλι παρουσιάζουν την Σούπερ Σιδηροδρομική Ορχήστρα του Μπαμακό. Από εκεί ξεκίνησαν την καριέρα τους άλλωστε ο Salif Keita και o Mory Kante. Εγγυημένα δισκάρα, αλλά πάρε και μια δόση σε περίπτωση που έχεις τις αμφιβολίες σου. Αν το βρεις πουθενά και αυτό το βινύλιο, τσίμπα το ε.
Λυπάμαι λίγο που το ανεβάζω, γιατί θα το αγόραζα ευχαρίστως αν έπεφτε μπροστά μου. Επίσης λυπάμαι γιατί κανείς σας δεν θα το εκτιμήσει εκτός από τον ξενιτεμένο ρασταφλώρο. Πάντως ο τύπος που έβγαλε το δίσκο είναι από το Αμέρικα και μένει κάπου στα Απαλάχια. Δούλεψε τρία χρόνια λέει γι' αυτήν την κυκλοφορία και η εταιρεία του λέγεται Canary records και έχει και εξωφυλλάρα και η Μαρίκα είναι φωνάρα και, τι άλλο να πω, ρισπέκτ. Άμα το πετύχεις κάπου, πάρ'το και για μένα.
French touch, παραγωγή από τον Guy-Manuel de Homem-Christo των Daft Punk και μιξαρισμένο από τον SebastiAn, στα φωνητικά μαζί με τον Kavinsky η Lovefoxxx των CSS. Το breakbot ρεμίξ πα μαλ νον πλου:
Έλα ρε Τάκη. Ο Lou Reed έβγαλε iPhone application γιατί είναι γκαβόστραβος και δεν βλέπει τα contacts του. Και ρε φίλε δεν φτάνει αυτό. Το βγάζει και Lou Zoom. Έλα ναι. Φχαριστώ. Ναι. Σαφήνω γιατί έχω Louμπάγκο. Ναι ναι. Φιλιά.
Έλα ρε Θανάση. Με έχουν φάει η μπάλα, τα ξίδια και η παραπληροφόρηση. Sorry να πούμε. Λοιπόν, φορτώνω δίσκους - σκληρούς και βινυλίου - γιατί φεύγω Gast-Arbeiter και βρήκα αυτό. Και εντελώς τυχαία το άκουσα και στο ράδιο ψες. Και πάλι εντελώς τυχαία μου έστειλε ο Dindon κάτι links προψές. Πρωτότυπο δεν το λες αλλά είναι καλό. Και το καλό να λέγεται κ.Συνταγματάρχα. Και επειδής πλησιάζουν μέρες 68 (!?!) πάρε και το Los Yorks 68.
Και θέλω επίσης να πω ότι τα ξύδια εγώ με ύψιλον τα γράφω αλλά το auto-correction έχει έντονα παρεμβατική συμπεριφορά και θα το ξηλώσω σενιόρ.
Απ'το πολύ καλό ντόκι Presspauseplay (μερσί Τεό), τσίμπησα τον Ólafur. Μπορεί και να τον έχω κατεβάσει ήδη πριν κάποια χρόνια. Και να χάθηκε από σκληρό σε σκληρό. Ε ναι, πρεζάκια είμαστε, το παραδεχόμαστε, βουτήξαμε ολόκληροι στο βάζο με την μαρμελάδα και ανακαλύψαμε ότι ήταν άβυσσος. Δες το ντόκι σου λέω. Που λες ο Ólafur (μη τον μπερδεύεις με τον ξάδελφό του Ólöf) την προηγούμενη εβδομάδα ηχογραφούσε, βιντεοσκοπούσε και ανέβαζε από το σαλόνι του ένα κομμάτι την ημέρα. Άκου τα και κατέβασέ τα εδώ. Για να τα κατεβάσεις βέβαια πρέπει να κάνεις like, tweet, και δε συμμαζεύεται. Κι ο Ólafur πρεζάκι είναι, τι νόμιζες;
Από τον δίσκο του Mercan Dede για τα 800 χρόνια από την γέννηση του Τζελαλεντίν Ρουμί. Μουσικές, βίντεα και πίνακες στο site του Mercan. Ζωντανά στο Bozar.
Μια που ξεκίνησες, σου 'χω και τίτλο για τη συλλογή και φυσικά κομμάτι για να την ανοίξεις. Μα το Greek Cooking φυσικά.
Άσχετο Trivia: Αφού ο Phil Woods χαρακτηρίστηκε (ατυχώς μάλλον) νέος Bird, παντρεύτηκε και τη χήρα του Charlie Parker!
Και για να μην ξεχάσεις, επειδή από τότε που το 'στειλε ο φίλος τεό έχω κολλήσει τρελά, πάρε και αυτό:
Κάπου πέτυχα αυτό το κομμάτι και μου άρεσε και ο τίτλος και το όνομα του γκρουπ. Πάρ' το για να το ακούς μετά από Dj Shadow. Είναι και από Άθενς, Τζόρτζια τα παιδιά, πατριώτες.
Νεκρός βρέθηκε λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι, στο Μοναστηράκι, ο Νίκος Κοεμτζής. Ήταν πεσμένος για περισσότερες από δύο ώρες στο πεζοδρόμιο, μέχρι που κάποιοι περαστικοί τον είδαν και ειδοποίησαν ασθενοφόρο...
Άκου να δεις τις έμαθα από το Γιώργο. Αδερφέ, αν βρεθείς προς Νέα Γιόρκη τσίμπα μου αυτό το βινύλιο γιατί τον Νίκο το Βελιώτη τον εκτιμούσα από τότε, ετών δεκαοκτώ. Κυκλοφορεί από τη Minimal Wave Records.
IN TRANCE 95, formed by Alex Machairas and Nik Veliotis in May 1988, was the first Greek band to base its sound entirely on the use of electronic instruments. Between 1988 and 1991, the duo’s most creative period, they released a small number of records. Amongst them was their debut 7inch “Desire to Desire/Brazilia” and their LP “Code Of Obsession” which both became cult and quite rare. The records are hard to find these days as there were all released as limited editions by small indie labels of the period. With Nik’s departure at 1992 the band continued for few more years with George Geranios replacing him until their final split in 1996. At the end of 2006, there was an attempt to reform as Itenef with the line up being Alex, George & new member Magdalena Sverlander on synths, while Alex started slowly re-building “Airdawn”, the band’s studio. The official comeback of IT95 came in April 2010 with the original line up Machairas / Veliotis and the addition of Magda and Anna Athanasouli for the band’s live shows. In the following months the duo started recording their new album “Abovearth” which will be completed this Spring of 2011 for a release the latter part of the year. During the same period, with the help of Minimal Wave, In Trance 95 completed the album “Cities Of Steel And Neon” which is a collection of their very early tapes, remixed and remastered, compiled by Veronica and slated to be released by Minimal Wave in May 2011. Currently, Alex and Nik are back in the studio finishing their comeback album. At the start of the year, they took a break for a live gig in Athens in which they presented tracks from both LPs.
εδώ το βρήκα discogs info review by NME (γλυκανάλατο δε λέω, το υπόλοιπο δεν το άκουσα καν, αλλά για αλλαγή του Young Folks δεν είναι κακό και μου ψιλοκόλλησε από χθες βράδυ που το άκουσα...)
O Μάκης Μιλάτος προτείνει και ακούγεται ενδιαφέρον:
Ricardo Villalobos/Max Loderbauer - Re: ECM (****)
Όταν ο Manfred Eicher έμαθε πως ο Villalobos χρησιμοποιεί στα dj set του υλικό της ECM, του έδωσε την άδεια (προσπαθώντας κι αυτός να βρει επαφή με ένα νεανικότερο κοινό) να πειραματιστεί με το υλικό της εταιρείας. Με τη βοήθεια του παλιόφιλου Max Loderbauer πήραν υλικό από τους Abercrombie, Vitous, Part, Sclavis, Giger, Knaifel, Maupin κ.ά. και το συνέδεσαν με το δικό τους μουσικό σύμπαν, όχι πάντα αποτελεσματικά, αλλά δείχνοντας το δρόμο για τον ήχο της ECM του 21ου αιώνα.
(Από την Athens Voice βεβαίως)
Όσο γι' αυτόν τον Bon Iver βρε αδερφέ, γιατί τον εξυμνούνε όλοι τόσο δεν το έχω καταλάβει...
Θανάση θα σου εξομολογηθώ κάτι. Τώρα που μετακόμιζα, βρήκα το διπλό Deluxe edition του Endtroducing, και βρήκα και το απλό Endtroducing που είχα ενδιαμέσως ξαναπάρει για να το έχω διπλό, καθότι το αρχικό σιντί είχε κυριολεκτικά λιώσει στο παίξιμο...Και σκέφτηκα, επηρεασμένος και από το σινγκλάκι I gotta rokk, ότι χλωμό να ξαναγοράσω δίσκο του DJ Shadow, let alone τρεις φορές τον ίδιον...
Και να που κυκλοφόρησε στην μπλογκοπιάτσα ο καινούργιος του δίσκος. Στον Νοντάτα τα σχόλια από κάτω ήταν μάλλον αρνητικά και λέω ωχ, να'τη η παντόφλα, θα μείνω με τις 145 εκδόσεις του Endtroducing. Ε λοιπόν ο σάπιος οπαδός διαψεύστηκε. Και ο Σκιώδης Ντιτζέης μας έδωσε έναν πολύ καλό δίσκο. Και όταν λέω καλό δεν εννοώ ότι έχει 1-2 καλά κομμάτια, αυτά τα είχε και το Outsider ("This time" anyone?). Εννοώ ότι τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου είναι καλά, μπορεί να μην παθαίνεις την πλάκα σου (με τι άραγε μπορείς να πάθεις την πλάκα σου το 2011), αλλά τα ακούς ξανά και ξανά με ενδιαφέρον. Σε μια γλήγορη ακρόαση ξεχώρισα τα Redeemed, Sad and Lonely, (Not So) Sad and Lonely, Scale it Back, Stay the Course, I've Been Trying, Enemy Lines, Warning Call, Run for Your Life, Give Me Back the Nights, σχεδόν όλα δηλαδή εκτός από αυτά που είχαν ψευτοκυκλοφορήσει μέχρι τώρα, λες και ήθελε να βγάλει πρώτα τη δευτεράτζα ως teaser και να κρατήσει τα καλά για την κυκλοφορία του δίσκου...
Διάβασε και μια πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε ο Shadow στο Pitchfork. Άκου εδώ το πολύ καλό Redeemed που το άκουσες ζωντανά στο Rockwave, αν μη τι άλλο ξανάκου το για τις ατάκες της τύπισας στο κινητό...
Κι εδώ το απαραίτητο sample, καθότι ο σάπιος οπαδός δεν έχει καμία τσίπα και με τη μία αρχίζει το ξεκατίνιασμα:
Μπορείς να ακούσεις ολόκληρο τον δίσκο στο μέγιστο αυτό ρώσικο προγκ μπλόγκι. Κι εδώ ο καλός ούγγρος DJ Palotai σε φρέσκο μιξ που περιέχει και πολλά από τα καινούργια του Shadow. Δωράκι μπόνους το (Not So) Sad and Lonely, αλλά από Ohio Players. Extra credit στον Shadow επίσης γιατί έκανε shop-placing βινύλια με κομμάτια του σε δισκάδικα.
Συμπέρασμα: ο καινούργιος δίσκος είναι καλός και θα τον ακούς ευχάριστα για αρκετό καιρό. Έχει κομμάτια τόσο διαφορετικά μεταξύ τους που πάλαι ποτέ κατηγοριοποιήσεις του στυλ "hip/trip/abstract hop-electronica-turntablism" ακούγονται πλέον αστείες. Βέβαια δεν είναι Endtroducing. Αλλά νοσταλγέ του ροκ εν ρολ, τότε ήταν 1996. Τότε δεν υπήρχε youtube, soundcloud, ούτε και χιλιάδες μπλογκ να ξεκατινιάζουν κάθε προντιούσα και να σου προσφέρουν απλόχερα και το τελευταίο δυσεύρετο sample που κάποτε έψαχνες για χρόνια. Τότε δεν είχες τρεις σκληρούς με μουσική, τότε αγόραζες το Endtroducing στο Happening. Τώρα δεν υπάρχει Happening...Τελικά ίσως, the less you know, the better.
Ο φίλος μου ο Βασιλάκης - που είναι από την χώρα των καλύτερων MCs - πάντα με έλεγε ότι μετά τα αμερικάνικα τα γαλλικά έχουν το καλύτερο flow στο χιπ και στο χοπ.
Μεγάλωσε και η Candice που λες. Και τα φιλαράκια της της έφτιαξαν σούπερ βιντεάκι με ευχές και φωτό από το καλοκαίρι, με soundtrack αυτό το γαλλικό κομματάκι που είναι πολύ γλυκούλι:
Hello, hello, I take you on a trip. Παίρνουν και βραβείο τίτλου για το άλμπουμ.
Άκουγα αυτήν την κομματάρα που παίζει κατά καιρούς σε επιλεγμένα ραδιόφωνα και επιτέλους αναρωτήθηκα τι είναι.
Και έτσι ανακάλυψα αυτόν το δίσκο-διαμάντι της Marie Queenie Lyons.
Όπως ωραία περιγράφει ο συνάδελφος από τη Village Voice,
Released in 1970 on James Brown's King label, it was her first and last effort—according to the liner notes, she disappeared shortly after its release. That's unfortunate, because Lyons had an exceptional voice, able to instantly shift from a sultry croon on "Daddy's House" to the gospel shout of "I'll Drown in My Own Tears." Another strength is her unbridled fury, which keys ribald tracks like "Your Key Don't Fit It No More" and "I Don't Want Nobody to Have It but You." Plus, her take on the Godfather's "Try Me" aches to the bone. These days, such truthful artistry is long gone: 38 years later, Soul Fever's cover—a beautiful black face, surrounded by encroaching darkness, struggling to be seen—has become a sadly apt metaphor for modern-day soul.
Για το αρχείο σου βέβαια, σε ενημερώνω ότι υπάρχει και αυτή η εκτέλεση.
I don't know just what I'm meant to do
I don't want to make it wrong for you
How can we escape what's happened to
all those others who've gone before us two?
Baby, we have lived together
now we'll do it all forever
Hold my hand, don't ever let it go
Φρέσκια συλλογούλα που επιμελείται ο Shantel και ο Oz Almog (ο οποίος έχει γυρίσει και ομώνυμο ντοκιμαντέρ). Άκου. Βίκυ. Έχει και Ρόζα Εσκενάζυ παρακαλώ. Ομώνυμο EPάκι όμως έχει και ο φίλος μας Max Pashm από το 1999.
Κατεβήκαμε που λες με τον Τσοπάνο να δούμε Tuxedomoon στον Αρχιδούκα, χαμός μέσα κι όξω καθότι και τσαμπέ. Ήπιαμε την μπυρίτσα μας και τους βλέπαμε από το παράθυρο. Και αναρωτιόμασταν, ήρθε ο Blaine ή δεν ήρθε; Τσίμπα μερικά κομματάκια προσφορά του Blaine να θυμηθείς. Διαβάζω που λες ΣτονΚόσμοΤους ότι: "the band soon became a central part of New York's No Wave scene as documented in the recent "Downtown 81" film, centered around Jean Michel Basquiat and featuring performances by Blondie, James Chance, DNA and Tuxedomoon", Σούπιε έχεις ασχοληθεί με το ντοκ; Κι ένα ηχοσυννεφάκι για να θυμηθείτε τα παλιά: Tuxedomoon by Crammed Discs Τεσπά, παίζουν και στο Gagarin απ'ό,τι βλέπω 23 Σεπτεμβρίου. Εκεί φαντάζομαι θα είναι και ο Blaine.
ΥΓ Στην επιστροφή προσπαθούσαμε να μετρήσουμε τους μουσικούς που έχουμε δει και έχουν πεθάνει. Ali Farka Touré και Μάνος Ξυδούς. Μόνο; Για κάντε δημοσκόπηση.
Τώρα που έπιασαν και οι ζέστες σου το προτείνω ανεπιφύλακτα. Πίσω από τους Echocentrics κρύβεται ο Adrian Quesada γνωστός ίσως σε κάποιους από τους Grupo Fantasma και τους Ocote Soul Sounds. Πολύ lounge καταστάσεις λέμε, θα γουστάρεις. Και αν δεν γουστάρεις σου εγγυώμαι ότι θα πάρεις τα λεφτά σου πίσω.
Σου βάζω εδώ να τον ακούσεις με την αγαπημένη σου lounge diva Natalia Clavier.
Φουλ τάιμ χομπίστας ο Billy. Ζωγραφίζει, δισκογραφεί. Γενικά κάνει ότι τούρθει. Που καλό είναι αυτό. Μέχρι και η Guardian τον πήρε πρέφα. Για να μην είσαι στην απέξω πάρε μια παιδαριώδη ρετροσπεκτίβα και ντουέτο με την γνωστή σταρλετίτσα - πούβγαλε στο κλαρί ο Μπίλλης ο ίδιος - Holly Golightly.
Μερικές φορές είναι καλό να έχεις φίλους κολλημένους στο παρελθόν. Σου θυμίζουν ξεχασμένα διαμάντια που είναι πάντα χρήσιμο να τα θυμόμαστε. Λες να πιάσουν τίποτα εκείνα τα βινύλια που έχω όταν πτωχεύσουμε;
Πάρε προς το παρόν ένα βραζιλιάνικο μπλογκ με πλούσιο υλικό της εποχής. Digital Soundtracks και λοιπή δισκογραφία.
Oi gem των Cock Sparrer που ανακάλυψα χθες το βράδυ χορεύοντας ροκαμπιλιές με stag παρεάκι ντυμένο στα χαβανέζικα:
Το χιτάκι τους "England Belongs to Me" το χρησιμοποιεί για την είσοδό του στο ρινγκ ο πάνκης πολεμικός τεχνίτης UFC Dan 'The Outlaw' Hardy:
Βίκυ: Hardy is a fan of hardcore, punk ,metal and rap music and is affiliated with the Nottingham-based extreme metal record label Earache Records. His favorite hardcore bands include Earth Crisis, Madball, and Blood for Blood. He has collaborated with Deathwish Records in releasing Blood for Blood / Dan Hardy shirts, as well as a hoodie.
Δωράκι, ομώνυμο άσμα του Bowie. Απλή συνωνυμία:
Pete Townshend στην κιθάρα. Psychodelicate girl, come out to play. Άντε και στα δικά σας.
Ίσως είναι τα δύο κομμάτια που έχουν ποσταριστεί περισσότερο το 2011 στο ΦΧ (ξέρεις στον φατσοχαφιέ). Ίσως να είναι και στα τσάρτς αλλά ποιος ασχολείται πλέον με τα τσαρτς. Τρελό κόλλημα και τα δύο και σίγουρα θα τα ακούσουμε σε όλες τις ντισκοτέκ αυτό το καλοκαίρι. Ένα κι ένα. Δεν χορταίνω σου λέω.
Κρίμα το κάφρικο βίντεο του φαν δηλαδή. Στις 5 Σεπτεμβρίου θα βγει ο καινούργιος δίσκος The Less you know, the Better. Όνομα και πράμα...Εκτός αν το κομμάτι είναι απλώς κακό αστείο, όπως ίσως αφήνει να εννοηθεί το εξώφυλλο του EPακίου.
Πόρν-μπλαξπλοϊτάσιον. 
Έλα Τάκη, ο Melik, o Shadow της Γούβας, κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο. 
