Electronics Without Tears is out January 16 via Public Information. Watch the trailer for Helliwell’s film and listen to an album preview below.
Και επειδή μπήκες κάπως στο κλίμα, πάρε έξτρα δώρο και τον φίλο Kerkville, που τον είδαμε λαιβ χτες.
Saturday, 28 January 2012
Electronics without tears
Electronics Without Tears is out January 16 via Public Information. Watch the trailer for Helliwell’s film and listen to an album preview below.
Και επειδή μπήκες κάπως στο κλίμα, πάρε έξτρα δώρο και τον φίλο Kerkville, που τον είδαμε λαιβ χτες.
Thursday, 26 January 2012
Tuesday, 24 January 2012
Hanggai: από μογγόλικη country πώς πάμε;
Friday, 20 January 2012
Wednesday, 18 January 2012
Tuesday, 17 January 2012
Του σάπιου το είδωλο
Tommy Seebach. Δανός. Είδωλο των σάπιων. Δεν έχω full δίσκο γιατί βαριέμαι.
© Γαλλικός
© Γαλλικός
Monday, 16 January 2012
Χαρούμενη σούπα: Baxter Dury
Που λες σούπιε, εκεί που ήμουν έτοιμος να φάω τη σουπίτσα λαχανικών μου (πράσο, καρότο, σέλινο, πατάτα), τσεκάρω για πλάκα στο stereomood πλέιλιστ σούπα και φυσικά υπήρχε. Και μεταξύ άλλων τσιμπάω αυτό το κομματάκι:
Διαρροή πράσου στην ντίσκο. Για κάποιον λόγο στην αρχή μου θύμισε το γνωστό spokenword-πρόζα-πρέζα κομματάκι των Tindersticks, είναι και το αγγλικό αξάν βλέπεις. Αλλά φυσικά είναι ο γιος του πατέρα του:
Και άκου να δεις σινεσούπιε, ο Baxter που λες έχει παντρευτεί την εγγονή του Zoltan Korda. Και μια πρέζα κόκα στη σούπα σου.
Διαρροή πράσου στην ντίσκο. Για κάποιον λόγο στην αρχή μου θύμισε το γνωστό spokenword-πρόζα-πρέζα κομματάκι των Tindersticks, είναι και το αγγλικό αξάν βλέπεις. Αλλά φυσικά είναι ο γιος του πατέρα του:
Και άκου να δεις σινεσούπιε, ο Baxter που λες έχει παντρευτεί την εγγονή του Zoltan Korda. Και μια πρέζα κόκα στη σούπα σου.
Tuesday, 10 January 2012
Απερίγραπτος
Σχετικά φρέσκος Jason "Chilly Gonzales" Beck, τίζερ τα βίντεά του σε μέντλεϊ:
"Ορχηστρικό ραπ" ταγκ έχουμε; Τσαρλατάνος-ιδιοφυία: ο αγώνας θα κριθεί στα μπέναλτι.
I'm cult, if I wanted culture I would eat a yogurt.
When I rap its like I'm someone else
It's like I don't know how to play the piano, please somebody help
My inner Eric Satie's buried so deep inside
I still can't decide where I reside
Ten years in, still an underdog
Got a hundred songs on like a hundred blogs
And I got a million opinions
And you'll never get rid of me, I'm like the Palestinians
"Ορχηστρικό ραπ" ταγκ έχουμε; Τσαρλατάνος-ιδιοφυία: ο αγώνας θα κριθεί στα μπέναλτι.
I'm cult, if I wanted culture I would eat a yogurt.
When I rap its like I'm someone else
It's like I don't know how to play the piano, please somebody help
My inner Eric Satie's buried so deep inside
I still can't decide where I reside
Ten years in, still an underdog
Got a hundred songs on like a hundred blogs
And I got a million opinions
And you'll never get rid of me, I'm like the Palestinians
Sunday, 8 January 2012
Αμήν λέμε, σπάστα!
Τάκη μου το βίντεο που ακολουθεί για το Amen break σαφώς το θυμάσαι. Έψαξα λίγο μπας και το'χουμε κι εδώ εύκαιρο αλλά μάλλον όχι οπότε να'το:
Είχε και σχετικό ντόκι το BBC, κλιπάκια από το οποίο μπορείς να δεις εδώ. Γιατί το θυμήθηκα πάλι μετά από χρόνια θα μου πεις. Μα γιατί στο εορταστικό διπλό τεύχος του Economist υπήρχε άρθρο "Seven seconds of fire - How a short burst of drumming changed the face of music" με τη σχετική ιστορία. Ο καλός συνάδελφος Prospero σημειώνει ότι ούτε ο φρόντμαν Richard Spencer ούτε ο ντράμερ Gregory C. Coleman, που πέθανε στη φτώχεια το 2006, έλαβαν ποτέ χρήματα από τη χρήση του εν λόγω sample. Σαμπλάρω ξεδιάντροπα από το άρθρο:
“[Coleman’s] heart and soul went into that drum break,” he says. “Now these guys copy and paste it and make millions.” It is a tricky area, acknowledges Mr Reynolds. He notes that had Mr Spencer received a fraction of what he considers to be his dues he could have retired early and put his children through college. On the other hand, he and Coleman have achieved a sort of immortality: “It’s a bit like the man who goes to the sperm bank and unknowingly sires hundreds of children.” Mr Skinner agrees that it is a shame the original musicians earned nothing from the reuse of their work, but says, “you don’t want a world where sampling can’t happen.” The legal infrastructure surrounding sampling has become more robust. Yet even if the legion of small-time producers who were using sampled breaks 15-20 years ago could somehow have been identified and challenged, it is not as if Mr Spencer would have received anything; jungle would have taken a different form—or perhaps simply been crushed. That would have counted as one of the music world’s minor tragedies."
Και φυσικά το πανηγύρι συνεχίζεται στα σχόλια του άρθρου. Εδώ μιλά η επιστήμη. Στο μπλόγκι του ο κλοπογράφος συνάδελφος δίνει προς διευκόλυνσή σας αρκετά κομματάκια που σαμπλάρουν το break, τα περισσότερα από τα οποία αναφέρονται και στο βίντεο. Αλλά όπως ξέρεις Τάκη μου το κομματάκι είναι οργανική διασκευή, οπότε τσίμπα και το οριτζινάλε από την ταινία Lilies of the Field:
Και από Impressions το 1964:
Για να επιστρέψουμε στο αρχικό βίντεο, στο site του Nate Harrison μπορείτε να βρείτε πολλά ακόμη ενδιαφέροντα. Καλή μας χρονιά! Και μην ξεχνάτε, jungle is massive!
Είχε και σχετικό ντόκι το BBC, κλιπάκια από το οποίο μπορείς να δεις εδώ. Γιατί το θυμήθηκα πάλι μετά από χρόνια θα μου πεις. Μα γιατί στο εορταστικό διπλό τεύχος του Economist υπήρχε άρθρο "Seven seconds of fire - How a short burst of drumming changed the face of music" με τη σχετική ιστορία. Ο καλός συνάδελφος Prospero σημειώνει ότι ούτε ο φρόντμαν Richard Spencer ούτε ο ντράμερ Gregory C. Coleman, που πέθανε στη φτώχεια το 2006, έλαβαν ποτέ χρήματα από τη χρήση του εν λόγω sample. Σαμπλάρω ξεδιάντροπα από το άρθρο:
“[Coleman’s] heart and soul went into that drum break,” he says. “Now these guys copy and paste it and make millions.” It is a tricky area, acknowledges Mr Reynolds. He notes that had Mr Spencer received a fraction of what he considers to be his dues he could have retired early and put his children through college. On the other hand, he and Coleman have achieved a sort of immortality: “It’s a bit like the man who goes to the sperm bank and unknowingly sires hundreds of children.” Mr Skinner agrees that it is a shame the original musicians earned nothing from the reuse of their work, but says, “you don’t want a world where sampling can’t happen.” The legal infrastructure surrounding sampling has become more robust. Yet even if the legion of small-time producers who were using sampled breaks 15-20 years ago could somehow have been identified and challenged, it is not as if Mr Spencer would have received anything; jungle would have taken a different form—or perhaps simply been crushed. That would have counted as one of the music world’s minor tragedies."
Και φυσικά το πανηγύρι συνεχίζεται στα σχόλια του άρθρου. Εδώ μιλά η επιστήμη. Στο μπλόγκι του ο κλοπογράφος συνάδελφος δίνει προς διευκόλυνσή σας αρκετά κομματάκια που σαμπλάρουν το break, τα περισσότερα από τα οποία αναφέρονται και στο βίντεο. Αλλά όπως ξέρεις Τάκη μου το κομματάκι είναι οργανική διασκευή, οπότε τσίμπα και το οριτζινάλε από την ταινία Lilies of the Field:
Και από Impressions το 1964:
Για να επιστρέψουμε στο αρχικό βίντεο, στο site του Nate Harrison μπορείτε να βρείτε πολλά ακόμη ενδιαφέροντα. Καλή μας χρονιά! Και μην ξεχνάτε, jungle is massive!
The Hungarian Suicide Song
"Gloomy Sunday" is a song composed by Hungarian pianist and composer Rezső Seress and published in 1933, as "Vége a világnak" ("End of the world"). Lyrics were written by László Jávor, and in his version the song was retitled "Szomorú vasárnap" ("Sad Sunday"). The song was first recorded in Hungarian by Pál Kalmár in 1935. His version immediately became popular in Hungary, but became associated with a high number of suicides, reportedly including that of Jávor's ex-fiancee, and several people who jumped into the Danube holding copies of the sheet music.
It became well known throughout much of the English-speaking world after the release of a version by Billie Holiday in 1941. Lewis's lyrics referred to suicide, and the record label described it as the "Hungarian Suicide Song". There is a recurring urban legend that claims that many people committed suicide with this song playing. The BBC banned Billie Holiday's version of the song from being broadcast, as being detrimental to wartime morale, but allowed performances of instrumental versions. However, there is little evidence of any other radio bans; the BBC's ban was lifted by 2002.
Όσοι μεγάλοι και σπουδαίοι κι αν το έχουν πει, βεβαίως η καλύτερη εκτέλεση παραμένει αυτή της αγαπημένης μας Διαμαντώς.
Αν θες πάντως να εντρυφήσεις ακόμα περισσότερο, υπάρχει και η ομώνυμη ουγγρική ταινία: Budapest in the thirties. The restaurant owner Laszlo hires the pianist András to play in his restaurant. Both men fall in love with the beautiful waitress Ilona who inspires András to his only composition. His song of Gloomy Sunday is, at first, loved and then feared, for its melancholic melody triggers off a chain of suicides. The fragile balance of the erotic ménage à trois is sent off kilter when the German Hans goes and falls in love with Ilona as well. (Πάρ' την από εδώ)
Και επειδή ο μύθος συνεχίζεται, η Bjork το τραγούδησε στην κηδεία του Alexander McQueen. Και επειδή σίγουρα σε έχει πάρει από κάτω και θέλεις να κόψεις τις φλέβες σου, βάλε λίγο μπιτάκι να ισιώσεις. (Και όλα αυτά ξεκίνησαν επειδή πέτυχα μια διασκευή του Matt Elliott στο youtube.)
It became well known throughout much of the English-speaking world after the release of a version by Billie Holiday in 1941. Lewis's lyrics referred to suicide, and the record label described it as the "Hungarian Suicide Song". There is a recurring urban legend that claims that many people committed suicide with this song playing. The BBC banned Billie Holiday's version of the song from being broadcast, as being detrimental to wartime morale, but allowed performances of instrumental versions. However, there is little evidence of any other radio bans; the BBC's ban was lifted by 2002.
Όσοι μεγάλοι και σπουδαίοι κι αν το έχουν πει, βεβαίως η καλύτερη εκτέλεση παραμένει αυτή της αγαπημένης μας Διαμαντώς.
Αν θες πάντως να εντρυφήσεις ακόμα περισσότερο, υπάρχει και η ομώνυμη ουγγρική ταινία: Budapest in the thirties. The restaurant owner Laszlo hires the pianist András to play in his restaurant. Both men fall in love with the beautiful waitress Ilona who inspires András to his only composition. His song of Gloomy Sunday is, at first, loved and then feared, for its melancholic melody triggers off a chain of suicides. The fragile balance of the erotic ménage à trois is sent off kilter when the German Hans goes and falls in love with Ilona as well. (Πάρ' την από εδώ)
Και επειδή ο μύθος συνεχίζεται, η Bjork το τραγούδησε στην κηδεία του Alexander McQueen. Και επειδή σίγουρα σε έχει πάρει από κάτω και θέλεις να κόψεις τις φλέβες σου, βάλε λίγο μπιτάκι να ισιώσεις. (Και όλα αυτά ξεκίνησαν επειδή πέτυχα μια διασκευή του Matt Elliott στο youtube.)
Same old me
Τάκη μου καλή χρονιά. Επειδής οι καιροί είναι δύσκολοι σε δίνω δίσκο φτηνό, μισοτιμής του Fred του Frith που άκουσα στο ράδιο πέρσι.
Saturday, 7 January 2012
Subscribe to:
Posts (Atom)
