Όταν πρωτοάκουσα το όνομα λέω τι ποζεράδες είναι αυτοί και τους αντιπάθησα πριν τους ακούσω. Αλλά ακούγοντας σιγά σιγά τα κομμάτια τους και διαπιστώνοντας τη γκάμα των επιρροών τους και της μουσικής τους, άρχισα να τους συμπαθώ.
Και τελικά ξέρετε τι; Δεν είναι ούτε τέρατα ούτε folk.
Ασύλληπτο φρικ-άουτ του Βαγγέλη με τίτλο The Dragon. Είχαν κάτι μανούρες με την δισκογραφική τους τότε - το 1978 - και σταμάτησαν την εκτύπωση του δίσκου. Ως εκ τούτου θεωρείται ανεπίσημη κυκλοφορία. Παρ'όλα αυτά πρόλαβαν και βγήκαν μερικές κόπιες στην αγορά οι οποίες φυσικά εξαντλήθηκαν. Από τότε έπαιξαν κάτι σάπιες επανεκδόσεις αποδώ και αποκεί αλλά είναι out of print εδώ και χρόνια. Μουσικά ο δίσκος είναι τρελλό φαρ-άουτ τζαμάρισμα - 3 μεγάάάλης διάρκειας κομμάτια έχει όλα και όλα.
Ψαρωτικό project με Moe Tucker (...έλα τώρα που δεν θυμάσαι) και Sun City Girls. Το γράψανε το 83, το κυκλοφόρησαν το 95 και το ονόμασαν Paris 1942. Όπως λέει και η συνάδελφος "very VU styled for the first few numbers and then it just gets darker and more stoned".
Ντουέτο από την Ιταλία. Σαν να κλείστηκε ο David Guetta με τους Slipknot στο ασανσέρ. Ελπίζω να έρθει γρήγορα η Πυροσβεστική. Ο Shako καλείται να τοποθετηθεί ως προς τις venom μάσκες. Το εξώφυλλο του νέου δίσκου τους, Romborama, υπογράφει ο Tanino Liberatore, ο οποίος βλέπω ότι έχει κάνει και εξώφυλλο του Zappa. Το ότι έχουν μιξάρει μεταξύ άλλων Metallica δεν ξέρω αν θα τους κάνει πιο συμπαθείς στους μέταλ συναδέλφους ή μάλλον πιο απεχθείς. Σε κομματάκια όπως αυτό, πάντως, φαίνονται οι κλασικές αλλά και πανκ καταβολές του ενός από τους δύο, Bob Rifo.
Fidget House? Έλεος. Και ως regional scenes έχουν βάλει Malia και Kos. Δεν έφτασε η χάρη του genre στην Kalymnos;
Bonus post: Δωράκι ένα ακόμη από Daltons και διαμαντάκι από τον Βλάσση (που ζει στο Περού) εδώ σε κέφια Χατζή. Όλα αυτά χάρη στην εξαίρετη δουλειά του συναδέλφου Ataktos751. Από το soundtrack της ταινίας ''Η ΣΤΡΟΦΗ'', όπως μας πληροφορεί.
Ο Vangelis έχει αρχίσει να πειραματίζεται με τον ιάπωνά του:
Και για να μην ξεχνιόμαστε, trivia από το βιογραφικό του Teo (όχι εσύ Ζεν, ο άλλος):
1965 Οι Φόρμινξ (αποτελούμενοι από τον Βαγγέλης Παπαθανασίου και τον αδελφό του, Νίκο), του προτείνουν να γυρίσει μια ταινία που θα προωθούσε την περιοδεία τους στην Αμερική. Τότε, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, κάνει και το πρώτο γύρισμα στη Θεσσαλονίκη, στο Παλαί ντε Σπόρ, σε συναυλία του συγκροτήματος, με 8.000 θεατές. Η περιοδεία ματαιώθηκε και οι «Φόρμινξ» δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ.
Κι εδώ, εκπροσωπώντας την Κύπρο στο Historical Song Contest 1964 (;;;). Παρουσιάστηκαν τρίτοι, μετά τον Dylan (!!!) και τον κολομβιανό σουπερστάρ Oscar Golden με το σουξεδάκι Zapatos de pom pom. Βγήκαν δέκατοι στην τελική κατάσταση, τους πέρασαν ο Μίκης (5ος) και η Françoise Hardy (4η)...
Καθώς πλησιάζει το τέλος της δεκαετίας και έχει πιάσει τον περισσότερο κόσμο κωλοπιλάλα για την σύνταξη λιστώνε (προσωπικά μιλώντας, το βλέπω περισσότερο σαν τον διυλισμό των καταναλωτικών μου ενστίκτων σε λεκτική μορφή με ψευδαισθήσεις κάποιας σημασίας), με ηρεμεί η ύπαρξη αυτού του δίσκου. Η ψυχική νηνεμία που προκαλεί δεν εξαντλείται μόνο στο εξώφυλλό ή στον αρμόζοντα τίτλο ούτε στο οτι οι KLF αποτελούν την μόνη μπάντα μαζί με τους Roxette που μπορώ ακόμα να απολαύσω από τα προεφηβικά μου ακούσματα (καλά και Belinda Carlisle. Γιατί ήταν ντράμερ στους Germs οχι τίποτ'άλλο δλδ, μη νομίζετε, γω'μαι τρου) Τον Drummond τον είδα λάηβ σε ένα tribute στον Robert Anton Wilson και τον κατασυμπάθησα-τον κέρναγες μπίρα με χαρά δηλαδή. Είχε πλάκα που τον άκουγα να μιλάει για 750 λίρες σαν σοβαρό πόσο, τον τύπο που'καψε ένα εκατομμύριο και δικαίως το'κανε θέμα και έκαψε και το μυαλό του μαζί. Δεν είμαι κανένας electronica αφισιονάδο, ούτε καν. Αλλά συνεχίζω να θεωρώ εαυτόν τυχερό που μου καρφώθηκε από μικρή ηλικία μια από τις πιο σημαντικές μουσικές οντότητες έβερ να πούμε. (tie-in με την πρεμούρα για το τέλος εποχής και την ανάγκη νομιμοποιήσης προσωπικών γούστων).
Mιλάμε οτι οι άνθρωποι ανακάλυψαν την Αμερική! Κι οτι αυτός που ουρλιάζει στο βίντεο είναι ο Gillan (ποιός θα κάνει ποστ για συνεργασίες Ρακιντζή , Μαντούς ε;)
Μετά απ'αυτά, να και το ριλαξάρισμα της αρχικής φωτό - Καλή Κυριακή, καψτε κάνα ηχείο και για μένα που δεν έχω.
To mpouzouk tou odussea tou brokou to kserame, th megalh sunergasia me ton makh ton nikopoulo th mathame omws twra. geia sas paliopaida. . . . . ΛΑΤΡΕΙΑ !
sth kasseta tou use, pou mou eixe grapsei o togiatos pro 10etias, to teleutaio kommati sth mesh ths B' pleuras einai to raw. meta h kasseta exei 4-5 kommatia apo gamma ray , annihilator kai alla ths epoxhs. afou o zoumber mas enhmerwse gia to neo album, eipa na ta katevasw ola kai na ta ksanakousw. etsi anakalupsa kai 4 'hidden' - togiato - tracks apo to use. to teleutaio tou diskou einai mia parallagh panw tou ufo kai sas aresei, omorfo lullaby, edw.
Cousteau δεν βρήκα κάτι να μου αρέσει να κλείσω την jackωδία αλλά να λίγος Jean Painleve (δεν βρίσκω το αξάν) που και ψυχεδελίζει και τα σπάει στο βυθό της θάλασσας. Πάρτα στ'αυτιά Jacques-Yves! Η συλλογή ταινιών του, Science Is Fictionαξίζει- είχα πετύχει και yo la tengo να συνοδεύουν live αποσπάσματα- μούρλια.
Διάφορες μπάντες έχουν περάσει με το όνομα Pyramids (δύο ή τρεις αν θυμάμαι καλά από το all music guide, η surfάδικη είχε κάποιο ενδιαφέρον ή απλά γούστερνα γιατί παίζαν surf και γιατί το χιτάκι τους λεγόταν penetration), ετούτη εδώ όμως ανήκει στο ρόστερ της hydrahead. Οι Big Business, Harvey Milk ktl στρώνουν λίγο το παιχνίδι του αφεντικού (της εταιρείας) που έχει και τους Isis και τώρα δουλεύει και σαν ξυλοκόπος/μοντέλο για το urban outfitters.Εδώ όμως; Στις πυραμίδες πολλή γιαλαντζί ψυχεδέλεια, θόρυβος, γαμημένες post-rock κορώνες, blastbeats, γενικά πολύ po-mo πράγματα. Δεν ξέρω γιατί τ'ακούω συνέχιεα, ίσως φταίει που'χω καιρό ν'ακούσω κάτι πραγματικά της προκοπής. Όταν πιάνει το πολύ ποστ ροκ με τα φωνητικά κολντπλεη, το χέζω πατόκορφα. Όταν μπλακμεταλίζει, γελάω. Τί διάλο... Θα είναι η επόμενη μεγάλη underground μούφα; Aκούστε το, πέτε μου απόψεις άμα θέτε. Έχει και remixes από: James Plotkin, Blut Aus Nord, Jesu κ.α.
υ.γ. Αυτό πούχει στο myspace των Jesu : metal/shoegaze/electronica ματη πιστη μου πρώτη φορά το βλέπω και τώρα βγάζουν όλα νόημα. Νόμιζα οτι έπαιζε κοροιδεμα με το shoegaze κι όμως. Αποτυχία μεγάλη στο μεταλόκοσμο...
Το κατέβασα από εδώ, αλλά δεν έχει υπότιτλους ρε γμτ.Αν βρείτε τίποτε σφυρίχτε.
Το μεσημέρι της 21ης Δεκεμβρίου 1989, τα μέλη της μπάντας Einstürzende Neubauten ξεκίνησαν το σύντομο ταξίδι τους από το Δυτικό στο Ανατολικό Βερολίνο, πρωτεύουσα (ακόμη τότε) της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Ο σκηνοθέτης Ούλι Μ Σύπελ, φίλος των μελών της μπάντας, τους συνόδεψε σ’ αυτή την συναρπαστική εμπειρία – συναρπαστική για τους μουσικούς που, έχοντας μεγαλώσει στο Δυτικό Βερολίνο, δεν είχαν λάβει ποτέ πριν επίσημη άδεια να επισκεφτούν την Ανατολική Γερμανία. Εμπειρία συναρπαστική και για τον πρόσθετο λόγο ότι η εν λόγω συναυλία οργανώθηκε και επιτεύχθηκε χάρις στην παρέμβαση του θεατρικού συγγραφέα Χάινερ Μύλερ, οποίος μάλιστα θα παρουσίαζε το συγκρότημα μ’ έναν σύντομο λόγο. Κυρίως όμως, η συναυλία αυτή ήταν ένα συναρπαστικό γεγονός για το κοινό της Ανατολικής Γερμανίας, αφού το όνομα και η ιδέα που εκπροσωπούσαν οι Einstürzende Neubauten σήμαινε πολλά και το κοινό είχε την ευκαιρία ξαφνικά τώρα να βρεθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τη μπάντα και τη Δύση.