Καθώς πλησιάζει το τέλος της δεκαετίας και έχει πιάσει τον περισσότερο κόσμο κωλοπιλάλα για την σύνταξη λιστώνε (προσωπικά μιλώντας, το βλέπω περισσότερο σαν τον διυλισμό των καταναλωτικών μου ενστίκτων σε λεκτική μορφή με ψευδαισθήσεις κάποιας σημασίας), με ηρεμεί η ύπαρξη αυτού του δίσκου. Η ψυχική νηνεμία που προκαλεί δεν εξαντλείται μόνο στο εξώφυλλό ή στον αρμόζοντα τίτλο ούτε στο οτι οι KLF αποτελούν την μόνη μπάντα μαζί με τους Roxette που μπορώ ακόμα να απολαύσω από τα προεφηβικά μου ακούσματα (καλά και Belinda Carlisle. Γιατί ήταν ντράμερ στους Germs οχι τίποτ'άλλο δλδ, μη νομίζετε, γω'μαι τρου) Τον Drummond τον είδα λάηβ σε ένα tribute στον Robert Anton Wilson και τον κατασυμπάθησα-τον κέρναγες μπίρα με χαρά δηλαδή. Είχε πλάκα που τον άκουγα να μιλάει για 750 λίρες σαν σοβαρό πόσο, τον τύπο που'καψε ένα εκατομμύριο και δικαίως το'κανε θέμα και έκαψε και το μυαλό του μαζί.
Δεν είμαι κανένας electronica αφισιονάδο, ούτε καν. Αλλά συνεχίζω να θεωρώ εαυτόν τυχερό που μου καρφώθηκε από μικρή ηλικία μια από τις πιο σημαντικές μουσικές οντότητες έβερ να πούμε. (tie-in με την πρεμούρα για το τέλος εποχής και την ανάγκη νομιμοποιήσης προσωπικών γούστων).
Mιλάμε οτι οι άνθρωποι ανακάλυψαν την Αμερική! Κι οτι αυτός που ουρλιάζει στο βίντεο είναι ο Gillan (ποιός θα κάνει ποστ για συνεργασίες Ρακιντζή , Μαντούς ε;)
Μετά απ'αυτά, να και το ριλαξάρισμα της αρχικής φωτό - Καλή Κυριακή, καψτε κάνα ηχείο και για μένα που δεν έχω.
No comments:
Post a Comment