Στιγμές κατάνυξης

Περασμένα μεσάνυχτα, εκεί που η κατάνυξη για τον αναπάντεχο θάνατο του Τζέι Σι είχε κατακλύσει τις καρδιές μας, γυρίσαμε σπίτι να πνίξουμε τη θλίψη στο αλκοόλ. Μια αλλόκοτη σύναξη ανθρώπων μας περίμενε. Οι μισοί κοιτούσαν (όχι, δεν έβλεπαν) τη Θυσία του Ταρκόφσκι, με το σάπιο σήμα της φορητής κεραίας της τηλεόρασης, και άλλοι παραπέρα έκαναν ψυχανάλυση συνοδεύοντάς την με μοναδικές επιλογές στο γιουτιούμπ. Τι να επιλέξει κανείς, επέλεξα αυτούς που κοίταζαν Ταρκόφσκι. Και πάνω που έλεγα ότι, όχι, δεν θα δω την ταινία υπό αυτές τις συνθήκες, σκάει εκείνο το μονοπλάνο με τη φωτιά και εκστασιάζομαι και αναρωτιέμαι γιατί να μην έχουμε ένα προτζέκτορα να δούμε όλον τον Ταρκόφσκι από την αρχή και όταν τελειώσει να φάμε τον οβελία και να σπάσουμε αυγά, εκείνη την ώρα λοιπόν ακούω από πίσω μου ένα γνωστό ρυθμό, το νέο τραγούδι του Μαζωνάκη όπως μου λέει ο δράστης της επιλογής και όπως περιγράφεται εξάλλου στη βιντεομηχανή. Και παρότι μου έχουν χαλάσει το ωραιότερο πλάνο που έχει γυριστεί ποτέ στην ιστορία του κινηματογράφου, αποφασίζω ότι , όχι, δεν θα σπαστώ, εξάλλου δεν έβλεπα την ταινία. Αλλά πέρα από την ιεροσυλία προς τον μεγάλο διδάσκαλο, δεν μπορούσα να μην εξοργιστώ με την ιεροσυλία προς το μεγαλύτερο ελληνικό συγκρότημα όλων των εποχών, που μας έμαθε το χιπ χοπ, τα συνθεσάιζερ, την τέκνο, τους KLF της Ελλάδας, τους ασυναγώνιστους OPA. Και καθώς σήμερα νηφάλιος ξανασκέφτομαι τη συζήτηση με το γκομενίδιο που γουστάρει Μαζωνάκη, μετανιώνω αληθινά, μετανιώνω γιατί δεν υποστήριξα όσο έπρεπε αυτό το ιστορικό γκρουπ και δεν την έδιωξα από το σπίτι μονομιάς. Σας αφιερώνω, για να ακούτε ξανά και ξανά όσο θα γυρνάτε τη σούβλα, ένα τραγούδι για το Πάσχα, το τραγούδι που ο Ταρκόφσκι δεν θα έβλεπε ούτε στα πιο τρελά του όνειρα να συνοδεύει το μονοπλάνο του.