Ήμαρτον

Ρε Θανάση, με τον Ντέιβιντ; Δηλαδή, τι θα ήταν χειρότερο; Ο Μπράντον;

Μάλλον το Μεγκανάκι άκουσε στο Wal-Mart που'χε πάει να πάρει φουντούνια αυτό το laid back άσμα και τον ερωτεύτηκε (αγόρασε και το cd):

Ίσως βέβαια σε ζάπινγκ από Πάνια να είδε και αυτή τη σκηνή από την αγαπημένη μας σειρά, όπου το αγόρι μας δίνει ρέστα με το αψεγάδιαστο φλόου του:

Βέβαια, ηλεκτρονοφυλλάδα σχολίασε σχετικά ότι "It took a full decade before white people were allowed to rap in public again after that performance". Ένα είναι σίγουρο όμως, όπως μου'πε και η Καιτούλα που'ταν μαζί της στο ΙΕΚ, το Μεγκανάκι έχει ιδιαίτερη σχέση με τη μουσική, άλλωστε ακούει Μπρίτνει στ'αερόπλανα για να μη φοβάται (ρε συ, γι'αυτό γύρισε η άλλη το Toxic;). Και για τους επαγγελματίες δισκοκριτικούς που χλευάζουν τον βανίλα της, απαντά με ένα τατού που έχει στα πλευράκια, τσιτάτο του Νίτσε: "And those who were seen dancing were thought to be insane by those who could not hear the music". Εμένα πάντως Θανάση μου ένα πράμα με ανησυχεί. Ο Ντέιβιντ με μια δεκαετία διαφορά αντιγράφει το λουκ του George Michael. Λες;