Kαμένη γη, καμένα μυαλά

Θανάση πριν είκοσι χρόνια, είχα κασέτες. Τώρα σκληρούς, νάνους, φλασάκια, σε είκοσι χρόνια που θα'χουν ξαναβγεί τα δεντράκια ελπίζω τουλάχιστον να έχω ακόμη την ακοή μου. Και μια φλογέρα.

Έλληνα, ροζ καουμπόι, το μπόι σου μέτρα

Πόσα καμένα δεντράκια για μια μεζονέτα

Είμαι ένα φαλακρό βουνό, γη καταπατημένη

ΥΓ η απάντηση στο προηγούμενο ρητορικό ερώτημα είναι μπετά.

Εμείς τι παράγουμε ρε Θανάση;

Ήμενα που λες στον τσαρτεριάρη τον Θαλή που μας γύρναγε από το Εστρασμπούργκο, και εκεί που έβλεπα τα γελάδια και τα χορτάρια να περνάνε δίπλα μου τρέχοντας με τρακόσα γουάντεριν πού πάμε, μπήκε στον αγαπημένο Νάνο τούτο δα το κομματάκι σε στυλ ατζέμ Πιάφ:

Milano Odia

Θανάση ξέχασα να σου πω για τη συναυλιάρα των Calibro 35 πριν τρεις μήνες στο Bozar, εννιά ευρά παρακαλώ. Έπαιξαν λάιβ τη μουσική του Morricone από την ταινία Milano Odia, που μπορείς να δεις ολόκληρη και στο γιουτιούμπ, εδώ ένα μικρό δείγμα:

Κι εδώ τίζερ από το καινούργιο άλμπουμ των Calibro (στο ψυγείο προσεχώς):

Τσίμπα κι αυτό. Και κλιπάκι από το καινούργιο:

If you see Mami Wata

Guitar Boy για δώσε βάση:

Στο ψυγείο. 

Καλό μήνα κιόλα

Κούκλε επειδή ως γνωρίζεις έλειπα σε υπερατλαντική τουρνέ, σου στέλνω τρία του Μήτσου, έτσι για να αρχίσουμε ζεστά. Πάμε.
Νούμερο 1:

Στην αρχή το φαλτσέτο με ψάρωσε λίγο, ότι ήταν η Σάρα, αλλά όχι. Στα πάντα όλα ο Nick Principe. Bandcamp. Στο ψυγείο.

Νούμερο 2: Χιπστερόπερα φρικάουα:


Νούμερο 3: να καούν τα βίντεα:

Dirty Three live

Είδα αρκετές συναυλίες τις τελευταίες μέρες, αλλά μία μόνο θα σας αναφέρω γιατί ο παλιός είναι αλλιώς. Οι Βρώμικοι Τρεις, ή αλλιώς ο Μούσιας, ο Μουστάκιας και ο Άτριχος, έκλεψαν την παράσταση, παρότι σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι υπάρχουν. Ο Μούσιας, ή αλλιώς Warren Ellis, είναι πάντα τεράστια μορφή, αεικίνητος, κομμάτια, τόσο που η μοναδική φωτο που μπόρεσα να τον πάρω ακίνητο ήταν η παραπάνω. Φυσικά θυμήθηκα τα παλιά τα χρόνια και αναζήτησα τη δισκογραφία του.

Σας τράβηξα και ενα αποκλειστικό βίντεο, μόνο για τους αναγνώστες του ιστολογίου μας.
Ο σωστός ο οπερατέρ βέβαια δεν εστιάζει στον βιολιτζή, αλλά στο θεό ντράμερ με τη μπιφτεκοκαράφλα και το απαράμιλλο στιλ.

San Francisco: Amoeba

Θάνασ' αν βρεθείς προς Χάιτ-Άσμπουρι γωνιά να περάσεις οπωσδήποτε. Βινύλια, σιντί, βιβλία, κασέτες, τα πάντα όλα. Ακόμη και ο Γερμάς θα αγόραζε κάτι από κει. Τεράστιο.