Oι Σουηδοί που θα Γινόντουσαν Βασιλιάδες : Hellacopters, Α Love Story.

Σε ένα πιο χαχόλικο και δίκαιο παράλληλο σύμπαν, ο Douglas Adams γράφει ο ίδιος το όγδοο πλέον μέρος της τριλογίας του "Γυρίστε το Γαλαξία με Ωτοστόπ", φορώντας νωχελικά μια σαγρέ πετσέτα στους ώμους του κι απολαμβάνοντας αυτάρεσκα την παγκόσμια μέρα της πετσέτας.

O Frank Miller γράφει μόνο ένα τόμο Sin City, μετά το γειώνει, το ρίχνει στις new age σαπουνόπερες πριν το κουράσει με το ψευτονουάρ και ΧΩΡΙΣ να γίνει ποτέ (βαρετή και γαμημένα υπερτιμημένη) ταινία το πόνημα του κι ο ίδιος γίνει κραγμένο φασιστοειδές . Το 300 το βγάζει μεν, αλλά γελάει κι ο ίδιος με τη πάρτη του δε και το ρίχνει στους μπάφους με φίλους του, βετεράνους του Βιετνάμ και νυν drag queens. To επιστέγασμα της καριέρας του έρχεται με μια υπέροχη διασκευή του 300 σε musical που χαλάει κόσμο στο west end.

Σ'αυτόν τον όμορφο κόσμο, o Lester Bangs γράφει το τρίτο άρθρο/ρετροσπεκτίβα κατά σειρά στο Uncut για τους Hellacopters και τον Nicke Andersson . Γελάει στα μούτρα όσων εκθείασαν έστω παροδικά τους Hives και εκλιπαρεί τον Σουηδό να μην υποκύψει σε πιέσεις για παγκόσμιο arena τουρ με co-headline τους Νew Bomb Τurks και τους Turbonegro και να συνεχίσει να παίζει απροειδοποίητα σε παμπόμπαρα και καταγώγια ανα την υφήλιο γιατί έτσι, μόνο έτσι κρατιέται ζωντανό το γαμημένο ροκενρόλ.

Σε τούτη τη Γη που τώρα ζούμε, οι Hellacopters διαλύθηκαν πέρσι μετά από δεκαπέντε χρόνια γιατί μάλλον ο Nicke ξενέρωσε που δεν κατάφεραν ποτέ στ'αλήθεια ν'απογειωθούν. Τους είδα στο farewell tour όπου
συγκινήθηκα, άρχισα τσι μπίρες, ΧΟΡΕΨΑ όπως χόρευαν τόσες αγαλιασμένες κορασίδες (έτσι πιάνει το Σωστό λάηβ) αλλά και λεπούρια γύρω μου και χτυπήθηκα σαν το σκυλί. Ένας ριβιουερ κάπου στα ιντερνετς λέει πως : "The Hellacopters don't have an original bone in their body, but man, they rock like fuck." Και έτσι πάει.
Kαι ναι βλέπεις/ακούς/νιώθεις τη νοερή γραμμή που ενώνει τους MC5, τους Stooges, τους Radio Birdman και τους Νew Bomb Turks με τους Ηellacopters όπως διαβάζεις σε κάθε ριβιού γι'αυτούς αλλά εκείνο που έχει σημασία είναι πως αμα βάλεις δίσκο τους στο πικάπ ή στο εμπιθρί, ξεκινάει πάρτι αυτομάτως. Τραγουδάς στο λεωφορείο και ο οδηγός γελάει με τη χαζομάρα σου, αδειάζεις χώρο στη πίστα και λαμπιρίζει ο ιδρώτας σου κάτω από τη ντισκομπάλα να πούμε.
Παραθέτω τα δύο αγαπημένα μου από τη δισκογραφία τους: το βρωμιάρικο Payin' The Dues του '97

και το πιο γυαλισμένο αλλά με κομματάρες-νονστοπ-λέμε, High Visibility του 2001

εδώ το πρώτο και εδώ το δεύτερο.

Κλείνω με δύο δείγματα


και



αμφότερα, αγαπημένα άσματα του τριχωτού σας φίλου από τα άνωθι lp's.
Τσιτώστε ακουστικά ή ηχεία ή ό,τι έχετε τελοσπάντων μες τη νύχτα λέμε.
Ροκ.

υ.γ. Στάμπα γνησιότητας, το ένα εξτρά κομμάτι που υπάρχει μόνο στην βινυλιακή εκδοχή του κάθε δίσκου.